بررسی تاثیر تدریس تیمی بر ارتقای همکاری میان دانش آموزان

هدف این مقاله مروری، بررسی و تحلیل نظری تاثیر تدریس تیمی به عنوان یک راهبرد آموزشی نوین بر ارتقای سطح همکاری میان دانش آموزان است. در نظام های آموزشی معاصر، گذار از پارادایم های سنتی و معلم محور به رویکردهای دانش آموزمحور و فعال، به یک ضرورت انکارناپذیر تبدیل شده است. در این میان، مهارت «همکاری» به عنوان یکی از شایستگی های کلیدی قرن بیست و یکم، نقشی حیاتی در موفقیت تحصیلی و اجتماعی آتی دانش آموزان ایفا می کند. با این حال، اجرای موثر فعالیت های مبتنی بر همکاری در کلاس های درس پرتراکم امروزی، همواره با چالش های مدیریتی و اجرایی برای معلمان روبرو بوده است. تدریس تیمی، که به معنای برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی مشترک فرآیند آموزش توسط دو یا چند معلم است، به عنوان یک راهکار ساختاری برای غلبه بر این چالش ها مطرح می شود. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با مرور نظام مند ادبیات پژوهشی موجود، به این پرسش پاسخ می دهد که تدریس تیمی از چه سازوکارهایی (مانند مدل سازی رفتاری، تسهیل یادگیری فعال، و مدیریت بهینه گروه ها) می تواند به طور مستقیم و غیرمستقیم، فرهنگ و مهارت همکاری را در میان دانش آموزان تقویت نماید. یافته های این مرور نشان می دهد که تدریس تیمی، با فراهم آوردن امکان نظارت دقیق تر بر گروه های دانش آموزی، ارائه بازخورد فوری و متنوع، و همچنین الگوسازی عینی همکاری بین خود معلمان، محیطی غنی و حمایتی را برای نهادینه کردن یادگیری مشارکتی و ارتقای مهارت های اجتماعی دانش آموزان ایجاد می کند. در نهایت، این مقاله دلالت های کاربردی این رویکرد را برای معلمان، مدیران مدارس و سیاست گذاران آموزشی تشریح می نماید.

کلیدواژه ها:

تدریس تیمی ، همکاری دانش آموزان ، یادگیری فعال ، یادگیری گروهی ، مهارت های اجتماعی