نگاهی پدیدارشناسانه به مولفه های پسینی جهان مسئولیت پذیری با تاکید بر نهج البلاغه

با توجه به اینکه مسئولیت پذیری در تمام ابعاد مختلف زندگی تاثیر بسزایی داشته و نگاه اندیشمندان و فلاسفه را نیز همواره در تمام ادوار زندگی به خود معطوف داشته است. نگاه پدیدارشناسانه به مساله مسئولیت پذیری به ما کمک میکند تا با تاریکسازی و بداهتزدایی از مسئولیت پذیری به چهره جدیدی از مساله و لوازم متفاوتی از آن دست یابیم و جهانی که در آن، مسئولیت پذیری شکل میگیرد ترسیم شود. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است و به دنبال پاسخ به این پرسش است که «مولفه های پسینی جهان مسئولیت پذیری در نهج البلاغه چیست؟» دستاوردهای این پژوهش عبارت است از: مسئولیت پذیری محفوف به دو نحوه وجود است؛ ۱. وجود مولفه های پیشینی که پیش از مسئولیت پذیری و فارغ از آن حضور دارند همانند: خدا، سلامت روح، انسان کامل به مثابه الگو، و وحی؛ ۲ وجود مولفه های پسینی که پس از مسئولیت پذیری و برآمده از آن هستند همانند وجود اصیل آدمی، آرامش وجودی، شادی وجودی، و تعامل وجودی. مسئولیت پذیری نه فضیلتی در ردیف فضایل و کمالات، بلکه کانون شکلگیری کمالات و فضایل دیگر است و ما برای دین ورزی اصیل، سخت به مسئولیت پذیری نیاز داریم.

کلیدواژه ها:

مسئولیت وجوداصیل ، شادی ، آرامش ، تعامل ، نهج البلاغه