بررسی رابطه سبک رهبری آموزشی معلم با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک رهبری آموزشی معلم و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان در مقطع ابتدایی است. رهبری آموزشی معلم به عنوان یک سازه نوین، بر نقش معلم به مثابه رهبر یادگیری در کلاس درس تاکید دارد و شامل ابعادی چون ایجاد چشم انداز مشترک، الگوسازی یادگیری، حمایت فردی و فکری از دانش آموزان و مدیریت موثر فرآیندهای کلاسی است. از سوی دیگر، خودکارآمدی تحصیلی به عنوان باور دانش آموز به توانایی های خود برای سازماندهی و اجرای موفقیت آمیز تکالیف تحصیلی، یکی از مهم ترین پیش بین های انگیزش، تلاش و پیشرفت تحصیلی محسوب می شود. این پژوهش با استفاده از روش مروری-کتابخانه ای و تحلیل نظام مند منابع علمی موجود، به تبیین چارچوب نظری و تجربی این رابطه می پردازد. یافته های حاصل از بررسی پیشینه نشان می دهد که معلمان با سبک رهبری آموزشی فعال (تحول آفرین و مشارکتی) از طریق ایجاد محیط کلاسی حمایت گر، ارائه بازخوردهای سازنده، تفویض مسئولیت و تشویق استقلال دانش آموزان، به طور معناداری سطح خودکارآمدی تحصیلی آنان را افزایش می دهند. در مقابل، سبک های رهبری منفعل یا مستبدانه می تواند این باور را تضعیف کند. نتایج این پژوهش بر ضرورت توجه به توسعه شایستگی های رهبری آموزشی در معلمان از طریق برنامه های توسعه حرفه ای و بازنگری در سیستم های تربیت معلم تاکید دارد تا زمینه برای پرورش دانش آموزانی با باورهای کارآمدی بالا و در نتیجه، یادگیرندگانی مادام العمر فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

رهبری آموزشی معلم ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان ابتدایی ، سبک رهبری ، روانشناسی تربیتی