نقش خودکارآمدی در بهبود عملکرد آموزشی و تعهد سازمانی معلمان

هدف این مقاله مروری، تحلیل جامع و نظام مند نقش محوری خودکارآمدی معلمان به عنوان یک سازه روان شناختی کلیدی در ارتقای دو متغیر اساسی سازمان های آموزشی، یعنی عملکرد آموزشی و تعهد سازمانی است. در محیط های آموزشی پویا و پرچالش امروز، عملکرد بهینه معلمان و پایبندی و وفاداری آن ها به سازمان، از عوامل تعیین کننده در موفقیت نظام آموزشی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان محسوب می شود. با این حال، عوامل متعددی بر این دو متغیر تاثیر می گذارند که در میان آن ها، باورهای درونی معلمان نسبت به توانایی های خود، نقشی برجسته ایفا می کند. این مقاله با اتکا به مرور گسترده ادبیات نظری و پژوهش های تجربی، استدلال می کند که خودکارآمدی معلمان، یا همان قضاوت و باور آن ها درباره توانایی شان برای سازماندهی و اجرای اقدامات لازم جهت دستیابی به اهداف آموزشی، به عنوان یک پیش بینی کننده قوی عمل می کند. یافته های این مرور نشان می دهد که خودکارآمدی بالا با انتخاب استراتژی های تدریس موثرتر، پشتکار بیشتر در مواجهه با دانش آموزان چالش برانگیز، و مدیریت بهتر کلاس درس مرتبط است که همگی مولفه های کلیدی عملکرد آموزشی هستند. همزمان، معلمانی که احساس کارآمدی می کنند، رضایت شغلی بالاتری را تجربه کرده، استرس و فرسودگی شغلی کمتری نشان می دهند و در نتیجه، تعهد عاطفی و هنجاری قوی تری نسبت به مدرسه و حرفه خود پیدا می کنند. این مقاله نتیجه می گیرد که سرمایه گذاری بر شناسایی و تقویت منابع خودکارآمدی معلمان، از طریق مداخلات رهبری، توسعه حرفه ای و ایجاد محیط های کاری حمایتی، یک استراتژی حیاتی برای بهبود همزمان کیفیت تدریس و ثبات نیروی انسانی در مدارس است.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، عملکرد آموزشی ، تعهد سازمانی ، نظریه شناختی اجتماعی ، مدیریت آموزشی.