نقش معلمان در ترویج یادگیری مشارکتی و افزایش انگیزه دانش آموزان

هدف اصلی این پژوهش، تحلیل و تبیین نقش محوری معلمان به عنوان تسهیل گر و معمار محیط های یادگیری، در ترویج موثر «یادگیری مشارکتی» و تاثیر آن بر افزایش «انگیزش تحصیلی» دانش آموزان است. در پارادایم های نوین آموزشی که از رویکردهای سنتی معلم محور به سمت دانش آموزمحوری و سازنده گرایی حرکت می کنند، یادگیری مشارکتی به عنوان یک راهبرد کلیدی برای تعمیق فهم، توسعه مهارت های اجتماعی و ارتقای مسئولیت پذیری فردی و گروهی شناخته می شود. با این حال، موفقیت این راهبرد به طور مستقیم به شیوه های مدیریتی، طراحی آموزشی و نقش های حمایتی معلم وابسته است. این تحقیق با استفاده از روش شناسی کیفی و رویکرد توصیفی-تحلیلی، به بررسی چگونگی تاثیرگذاری معلمان بر این دو متغیر می پردازد. داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته با معلمان و گروه های کانونی دانش آموزی، و همچنین مشاهدات کلاسی گردآوری شده اند. یافته ها نشان می دهد که نقش معلم از «انتقال دهنده دانش» به «طراح تجربیات یادگیری»، «مدیر پویایی های گروهی» و «ارائه دهنده بازخورد فرآیندی» تغییر یافته است. معلمانی که در سازماندهی گروه ها، تعریف دقیق اهداف مشترک، آموزش مهارت های ارتباطی و ایجاد وابستگی متقابل مثبت موفق تر عمل می کنند، به طور معناداری شاهد افزایش انگیزش درونی، خودکارآمدی و مشارکت فعال دانش آموزان خود هستند. موانعی چون کمبود زمان، مقاومت دانش آموزان در برابر کار گروهی و عدم آشنایی کافی معلمان با فنون مدیریت گروه های مشارکتی نیز شناسایی شد. نتایج این پژوهش بر ضرورت بازنگری در برنامه های تربیت معلم با تاکید بر آموزش مهارت های تسهیل گری یادگیری مشارکتی برای دستیابی به اهداف عالی آموزشی و انگیزشی تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، انگیزش تحصیلی ، نقش معلم ، روش های تدریس فعال ، پویایی گروهی