طراحی اندام های مصنوعی خودیادگیر با بازخورد عصبی بالادرنگ

طراحی اندام های مصنوعی خودیادگیر با بازخورد عصبی بالادرنگ یکی از پیشرفته ترین رویکردهای مهندسی عصبی و زیست فناوری است که هدف آن ایجاد تعامل هوشمند و پویا میان انسان و پروتز مصنوعی می باشد. در این سامانه ها، شبکه های عصبی مصنوعی از طریق تحلیل داده های حسگرهای عضلانی و حرکتی در زمان واقعی، استراتژی های حرکتی جدیدی را بر اساس الگوی مغزی و ثبت حرکتی کاربر سازگار می شوند. بازخورد عصبی بالادرنگ با ارسال سیگنال های حسی به سیستم عصبی مرکزی، حلقه ادراکی–حرکتی بسته ای را تشکیل می دهد که منجر به افزایش انعطاف پذیری و دقت حرکتی سیستم می شود. نتایج پژوهش ها نشان می دهد که با بهره گیری از این فناوری می توان توسعه اندام های حرکتی هوشمند، سازگار با یادگیری مغزی و دارای توان بازسازی حرکتی طبیعی را محقق ساخت.

کلیدواژه ها:

اندام مصنوعی ، بازخورد عصبی ، یادگیری ماشین ، مهندسی عصبی ، تعامل انسان و ماشین