رابطه سبکهای دلبستگی و کیفیت روابط بینفردی در بزرگسالان

این مقاله مروری به کاوش در تحقیقات بین سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۴ میپردازد تا رابطه سبکهای دلبستگی با کیفیت روابط بینفردی در بزرگسالان را بررسی کند. دلبستگی، که نخستینبار در نظریهپردازی جان بالبی مطرح شد، به الگویی روانشناختی گفته میشود که افراد در بزرگسالی نیز در روابط صمیمانهشان از آن پیروی میکنند. کیفیت رابطه بینفردی نیز به جنبههایی مثل رضایت رابطه، اعتماد، ارتباط موثر، تعارض ناکام و حمایت متقابل اشاره دارد. در این بررسی، مقالات علمی در پایگاههای بینالمللی مانند PubMed، Scopus، PsycINFO و پایگاههای فارسی مانند SID، MAGIRAN با کلیدواژههای «attachment style»، «adult relationships quality»، «relationship satisfaction» دلبستگی, کیفیت رابطه بینفردی» جستوجو شدند. پس از پالایش، حدود ۲۷ مطالعه انتخاب گردید. یافتهها نشان میدهد که سبک دلبستگی ایمن با کیفیت رابطه بالاتر، تعارض کمتر، رضایت زیادتر و اعتماد بیشتر همراه است؛ در مقابل، سبک دلبستگی اضطرابی با نگرانی زیاد درباره طردشدگی و وابستگی، کیفیت رابطه پایینتر و سبک دلبستگی اجتنابی با دوریگزینی، اضطراب کمتر ولی صمیمت و ارتباط نزدیک کمتر همراهاند. بررسی میانجیهایی مانند مهارتهای ارتباطی، تنظیم هیجان، اعتماد و سبک تعارض نشان داد تاثیر دلبستگی بر کیفیت رابطه همیشه مستقیم نیست، بلکه مسیرهای میانجیگر قابل توجهی دارد. این مقاله نقاط قوت و محدودیتهای مطالعات موجود را بازمیکند و پیشنهادهایی عملی برای بهبود کیفیت روابط بزرگسالان ارائه میدهد.

کلیدواژه ها:

دلبستگی ایمن ، دلبستگی اضطرابی ، دلبستگی اجتنابی ، رضایت رابطه ، مهارتهای ارتباطی