تحلیل اثربخشی طرحواره درمانی بر دو بعد مهم سلامت روان: خودکارآمدی و سرزندگی در جمعیت نوجوان

این تحقیق با هدف ارزیابی تاثیر طرحواره درمانی بر دو متغیر اصلی یعنی باورهای خودکارآمدی و سرزندگی روان شناختی در دوره نوجوانی طراحی شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح شماتیک پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه اجرا گردید. نمونه مورد مطالعه شامل ۴۰۰ نوجوان پسر ۱۴ تا ۱۷ ساله از شهر بوشهر در سال تحصیلی جاری بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابتدا، ابزارهای سنجش شامل مقیاس باورهای خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) و مقیاس سرزندگی رایان و فردریک (۱۹۹۷) اجرا شد؛ سپس گروه آزمایشی تحت ۱۰ جلسه مداخله ۹۰ دقیقه ای طرحواره درمانی قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده به عمل آمد. یافته های تحقیق حاکی از آن بود که طرحواره درمانی موجب افزایش معنادار باورهای خودکارآمدی و بهبود قابل توجه سرزندگی روان شناختی در جامعه نوجوان مورد مطالعه گردید. در نتیجه، پیشنهاد می شود مداخلات مبتنی بر طرحواره درمانی به دلیل کارآیی بالا، به عنوان یک رویکرد درمانی موثر برای ارتقاء شاخص های سلامت روان نوجوانان، توسط مشاوران، روان شناسان و مدیران آموزشی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر طرحواره ، باور به توانمندی شخصی ، نشاط روان شناختی ، دوره نوجوانی ، الگوهای ناسازگار بنیادین