بررسی و شناسایی علل پرخاشگری و بهبود رفتار نامطلوب در دانش آموزان کم توان ذهنی

پرخاشگری وسیله ای رفتاری است که فرد به وسیله آن خواستار به دست آوردن هدفی دیگر است و ابدا قصد حمله به دیگران یا اذیت کردن آنها را ندارد. البته در این میان ممکن است لطمه ای نیز به کسی وارد شود. یعنی کودکی که مورد اذیت و آزار قرار گرفته و نتوانسته خشم خود را ابراز کند، اکنون با پرخاشگری به کاهش اضطراب خود می پردازد. پرخاشگری وسیله ای است که کودک با توسل به آن می خواهد به هدف خود یعنی کاهش اضطراب دست یابد. با توجه به تاثیرات منفی پرخاشگری بر فرآیند یادگیری و محیط آموزشی، تمرکز این پژوهش بر روی شناسایی علل و عوامل موثر بر پرخاشگری و ارائه راهکارهای موثر برای مدیریت و کاهش آن قرار گرفت.در بخش مفهوم شناسی، پرخاشگری به عنوان یک رفتار تهاجمی که می تواند هم به صورت فیزیکی و هم به صورت کلامی بروز کند، تعریف شد. علل و عوامل متعددی چون محیط خانوادگی، تاثیر همسالان، ویژگی های شخصیتی و حتی عوامل بیولوژیکی و ژنتیکی در بروز پرخاشگری مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین، تاثیر پرخاشگری بر یادگیری و رفتار دانش آموزان، به ویژه در محیط های آموزشی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.در اجرای طرح، رویکردهای متنوعی چون برنامه های آموزش مهارت های اجتماعی، فعالیت های گروهی تعاملی، و مشاوره روانشناسی به کار گرفته شدند. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که این رویکردها تاثیر مثبتی در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه داشته اند.نتایج این پژوهش حاکی از آن است که با استفاده از رویکردهای هدفمند و متنوع می توان رفتارهای پرخاشگرانه دانش آموزان کم توان ذهنی را کاهش داد و به بهبود فضای یادگیری کمک کرد. همچنین، تاکید بر اهمیت همکاری میان معلمان، والدین و متخصصان مرتبط در این پروسه برجسته شد. با این حال، محدودیت هایی مانند محدودیت های زمانی، دسترسی به منابع و تنوع رفتاری دانش آموزان باید در نظر گرفته شوند.پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که تحقیقات بیشتری در رابطه با روش های مدیریت پرخاشگری در محیط های آموزشی انجام گیرد و به دنبال آن، برنامه های آموزشی و مداخله ای متناسب با نیازهای مختلف دانش آموزان طراحی و پیاده سازی شوند.