تربیت و تقویت هوش هیجانی دانش آموزان

در دنیای پیچیده و پویای امروز، صرفا برخورداری از توانایی های شناختی و مهارتی برای موفقیت فردی و اجتماعی کفایت نمی کند؛ بلکه ابعاد هیجانی و عاطفی شخصیت افراد، به ویژه در سنین پایه، نقشی تعیین کننده در رشد متوازن، سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی آنان ایفا می کند. هوش هیجانی به عنوان توانایی درک، تنظیم و مدیریت هیجانات خود و دیگران، یکی از مولفه های اساسی در شکل گیری شخصیت سالم، تصمیم گیری منطقی و روابط اجتماعی کارآمد به شمار می آید. در همین راستا، تربیت و تقویت این نوع از هوش در دوران دانش آموزی، می تواند زمینه ساز تربیت نسلی تاب آور، مسئولیت پذیر و همدل باشد.این مقاله با هدف بررسی راهکارها، چالش ها و ضرورت های تربیت هوش هیجانی در مدارس، به تبیین مفهومی، تئوریک و کاربردی آن می پردازد. یافته های پژوهش های روان شناختی و آموزشی حاکی از آن است که برنامه های آموزشی هدفمند در زمینه هوش هیجانی، به ویژه از طریق آموزش مهارت های خودآگاهی، خودکنترلی، همدلی، مهارت های اجتماعی و مدیریت هیجانات، تاثیرات مثبتی بر بهداشت روانی، پیشرفت تحصیلی، کاهش پرخاشگری و افزایش انگیزه در دانش آموزان داشته اند. همچنین نقش معلمان، والدین و محیط یادگیری حمایت گر در شکل گیری این ظرفیت حیاتی بسیار پررنگ است.در این پژوهش، با بهره گیری از منابع علمی معتبر، تجربیات میدانی و تحلیل داده های روان شناختی، به تبیین ضرورت تلفیق برنامه های توسعه هوش هیجانی در سیاست های کلان آموزشی پرداخته شده و الگوهایی برای پیاده سازی آن در سطوح مختلف تحصیلی ارائه می شود. هدف نهایی، تقویت تربیت عاطفی در کنار آموزش رسمی برای ارتقای کیفیت زندگی فردی و اجتماعی نسل آینده است.