استفاده از رویکردهای روانشناسی رشد در آموزش ابتدایی برای مدیریت تفاوت های فردی و پرورش مهارت های تصمیم گیری و حل مسئله کودکان

روانشناسی رشد به عنوان یکی از بنیادی ترین شاخه های علوم تربیتی، نقشی اساسی در طراحی و اجرای برنامه های آموزشی در دوره ابتدایی ایفا می کند. در این پژوهش، به بررسی اهمیت شناخت مراحل رشد شناختی، هیجانی و اجتماعی کودکان و تاثیر آن بر شیوه های تدریس آموزگاران ابتدایی پرداخته شده است. با استفاده از روش تحلیلی-کیفی و رویکرد کتابخانه ای، یافته ها نشان می دهد که درک صحیح از ویژگی های رشدی دانش آموزان می تواند به طراحی فعالیت های آموزشی هدفمند، تقویت انگیزش درونی، و ایجاد محیطی پویا و کودک محور منجر شود. تفاوت های فردی میان کودکان – اعم از تفاوت در سبک های یادگیری، هوش هیجانی، و رشد زبانی – نیازمند توجه و مدیریت آگاهانه از سوی آموزگار است تا همه دانش آموزان فرصت رشد متوازن را بیابند. علاوه بر این، طراحی برنامه های کودک محور بر پایه اصول روانشناسی رشد، موجب پرورش خلاقیت، استقلال فکری و مسئولیت پذیری در کودکان می شود. نتیجه پژوهش بیانگر آن است که آموزگاران ابتدایی با بهره گیری از دانش روانشناسی رشد می توانند آموزش را از قالب سنتی به تجربه ای معنادار، جذاب و متناسب با ظرفیت رشدی هر کودک تبدیل کنند و بدین ترتیب نقش کلیدی در شکل گیری شخصیت، مهارت های اجتماعی و نگرش های مثبت نسبت به یادگیری ایفا نمایند.

کلیدواژه ها:

روانشناسی رشد ، آموزگار ابتدایی ، تفاوت های فردی ، آموزش کودک محور ، رشد شناختی.