مقایسه اصول معماری بومی و معماری مدرن در زمینه پایداری محیطی و فرهنگی

معماری بومی و معماری مدرن، به عنوان دو رویکرد متفاوت در طراحی فضاهای زیستی، دارای اصول و مبانی متمایزی هستند که هر یک در تعامل با محیط و فرهنگ، تاثیر خاصی بر پایداری دارند. هدف این پژوهش، مقایسه اصول معماری بومی و معماری مدرن در زمینه پایداری محیطی و فرهنگی با تاکید بر نقش این دو الگو در حفظ منابع طبیعی، کاهش مصرف انرژی و ارتقای هویت فرهنگی در محیط های شهری است. روش پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی و تطبیقی است. در این مطالعه، ابتدا شاخص های پایداری محیطی همچون بهره گیری از مصالح بومی، هماهنگی با اقلیم، مصرف بهینه انرژی و اصول طراحی پایدار بررسی شد، سپس اصول فرهنگی شامل بازتاب هویت، الگوهای زیستی، ارزش های اجتماعی و حفظ میراث معماری در دو رویکرد مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که معماری بومی با تکیه بر شناخت محیط، استفاده از مصالح محلی و پیوند عمیق با فرهنگ بومی، دارای سطح بالاتری از پایداری محیطی و فرهنگی است، در حالی که معماری مدرن با وجود نوآوری های فناورانه و زیبایی شناسی جهانی، در بسیاری از موارد موجب تضعیف هویت محلی و وابستگی به منابع انرژی غیر قابل تجدید شده است. در نتیجه، رویکرد تلفیقی میان اصول بومی و فناوری های مدرن می تواند راهکاری موثر برای دستیابی به توسعه پایدار در معماری معاصر شهری ایران باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری مدرن ، پایداری محیطی ، پایداری فرهنگی ، مصالح بومی ، هویت شهری ، توسعه پایدار