تاثیررابطه عاطفی بین معلم ودانش آموز در علاقمندی دانش آموزان به پیشرفت تحصیلی

رابطه ی میان معلم و دانش آموز، از جمله موثرترین عوامل انسانی در فرآیند یادگیری و رشد تحصیلی است. ارتباطی که تنها به انتقال دانش محدود نمی شود، بلکه بعدی عاطفی و انسانی دارد که می تواند نقش تعیین کننده ای در نگرش و علاقه ی دانش آموزان نسبت به تحصیل ایفا کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر رابطه عاطفی بین معلم و دانش آموز بر میزان علاقمندی دانش آموزان به تحصیل انجام شده است. در این مطالعه، تلاش شده است تا با بهره گیری از رویکرد کیفی و مصاحبه با دانش آموزان دوره متوسطه، تجربیات زیسته آنان در خصوص نحوه تعاملات معلمان شان و تاثیر آن بر انگیزش تحصیلی شان مورد تحلیل قرار گیردیافته های پژوهش نشان می دهد که وجود رابطه ای گرم، همدلانه، توام با احترام متقابل و درک متقابل میان معلم و دانش آموز، تاثیر مستقیمی بر افزایش علاقه مندی به حضور در کلاس، مشارکت فعال در فعالیت های آموزشی و پایداری انگیزه در مسیر تحصیل دارد. دانش آموزانی که معلمان خود را قابل اعتماد، حمایت گر و مشتاق به ارتباط می دانند، در مقایسه با دیگران، نگرش مثبت تری به مدرسه و یادگیری دارند. در مقابل، نبود ارتباط انسانی و بی تفاوتی یا سخت گیری های غیرمنعطف، می تواند منجر به کاهش انگیزه و حتی بیزاری از مدرسه گردد.از منظر روان شناسی تربیتی، رابطه عاطفی مثبت میان معلم و دانش آموز بستر مناسبی برای شکل گیری احساس امنیت روانی، عزت نفس و اعتمادبه نفس در دانش آموزان فراهم می آورد. این پیوند انسانی نه تنها به شکل گیری احساس تعلق به محیط آموزشی منجر می شود، بلکه عاملی است در پیشگیری از افت تحصیلی، غیبت های مکرر و حتی ترک تحصیل زودهنگام. معلمانی که به جنبه های عاطفی و روانی دانش آموزان توجه دارند، در واقع زمینه ساز رشد همه جانبه آنان و پرورش علاقه ی درونی به یادگیری هستند.همچنین، نتایج حاکی از آن است که در محیط های آموزشی که معلم نقش مربی دلسوز و الهام بخش را ایفا می کند، دانش آموزان تمایل بیشتری به مشارکت در فرآیند یادگیری، ابراز خلاقیت و بروز توانمندی های درونی خود دارند. این علاقه مندی به تحصیل نه تنها به بهبود عملکرد تحصیلی می انجامد، بلکه در درازمدت به رشد شخصیت اجتماعی و اخلاقی دانش آموز نیز کمک می کند.بر این اساس، می توان نتیجه گرفت که توجه به کیفیت روابط عاطفی در فضای آموزشی، به ویژه از سوی معلمان، ضرورتی انکارناپذیر در طراحی نظام های آموزشی کارآمد و انسانی است. این امر مستلزم آن است که در برنامه های تربیت معلم، بیش از پیش بر آموزش مهارت های ارتباطی، خودآگاهی هیجانی و درک همدلانه تاکید گردد.