از آموزش سنتی تا یادگیری ترکیبی؛ سیر تحول الگوهای تدریس

آموزش و تدریس از دیرباز یکی از پایه های اصلی توسعه جوامع بوده است. الگوهای تدریس سنتی که عمدتا مبتنی بر روش های معلم محور و انتقال مستقیم دانش هستند، سال ها به عنوان شیوه غالب در آموزش استفاده شده اند. این روش ها با وجود مزایایی مانند ساختار منظم و کنترل بیشتر معلم، محدودیت هایی نظیر عدم توجه به تفاوت های فردی، کاهش مشارکت دانش آموزان و کمبود تعامل موثر را به همراه داشتند. با پیشرفت فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی و تغییرات اجتماعی، نیاز به روش های نوین آموزشی احساس شد که بتواند فرآیند یادگیری را فعال تر، پویا تر و متناسب با نیازهای فردی و گروهی دانش آموزان سازد.یادگیری ترکیبی (Blended Learning) به عنوان یک رویکرد نوین، تلفیقی از آموزش حضوری و مجازی را فراهم می آورد که امکان بهره گیری همزمان از مزایای هر دو را دارد. این الگو، انعطاف پذیری در زمان و مکان یادگیری، ارتقای مشارکت و تعامل، استفاده بهینه از منابع آموزشی دیجیتال و افزایش فرصت های بازخورد سریع را فراهم می کند. تحول از آموزش سنتی به یادگیری ترکیبی، نیازمند تغییرات اساسی در نگرش معلمان، زیرساخت های آموزشی و طراحی برنامه های درسی است. علاوه بر این، چالش هایی مانند دسترسی نابرابر به فناوری، نیاز به آموزش معلمان در فناوری های نوین و مدیریت تغییر نیز باید مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

یاد گیری ترکیبی ، فناوری ، برنامه های درسی ، رویکرد نوین