خودکارآمدی هیجانی معلمان و نقش آن در مدیریت رفتارهای چالش برانگیز دانش آموزان

خودکارآمدی هیجانی معلمان (Teachers’ Emotional Self-Efficacy) یک ابرقدرت پنهان در اتاق درس است که مستقیما بر جو کلاس و موفقیت تحصیلی و انضباطی دانش آموزان تاثیر می گذارد. این پژوهش تحلیلی-مروری با هدف تبیین نقش محوری این سازه روان شناختی در مدیریت موثر رفتارهای چالش برانگیز (مانند پرخاشگری، عدم توجه و نافرمانی) صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهند که خودکارآمدی هیجانی، که شامل توانایی معلم در تنظیم هیجانات خود، درک هیجانات دانش آموزان، و حفظ آرامش تحت فشار است، به عنوان یک متغیر میانجی حیاتی عمل می کند. معلمانی که از نظر هیجانی خودکارآمدی بالایی دارند، کمتر دچار فرسودگی شغلی شده و به جای واکنش های تنبیهی کنترل گرانه، از استراتژی های پیشگیرانه و ترمیمی مانند گفتگوی همدلانه و ایجاد قراردادهای رفتاری استفاده می کنند (استناد به محمدی و بهشتی، ۱۴۰۲). بالعکس، خودکارآمدی پایین هیجانی به افزایش استرس، ناتوانی در رمزگشایی صحیح نیازهای پشت رفتارهای چالش برانگیز، و در نهایت، به تشدید مشکلات انضباطی در کلاس منجر می شود. این مقاله ضمن مرور مبانی نظری، استراتژی های عملی و پیشنهادی برای تحقیقات آتی در این زمینه ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی هیجانی معلم ، مدیریت رفتار چالش برانگیز ، تنظیم هیجان ، فرسودگی شغلی معلم ، مهارت های بین فردی (معلم-دانش آموز)