تاثیر روش های نوین برنامه ریزی درس بر یادگیری عمیق و پایدار

در دنیای آموزش امروزی، توجه به کیفیت یادگیری و چگونگی دستیابی به یادگیری عمیق و پایدار از اهمیت روزافزونی برخوردار شده است. در این میان، برنامه ریزی درس به عنوان یک عنصر کلیدی در فرایند تدریس، می تواند نقش مهمی در شکل گیری تجربه های یادگیری اثربخش ایفا کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روش های نوین برنامه ریزی درس بر یادگیری عمیق و پایدار دانش آموزان انجام شده است. روش پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی با رویکرد پیمایشی بوده و جامعه آماری آن را معلمان مقطع متوسطه تشکیل داده اند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه محقق ساخته ای بود که اعتبار آن با بهره گیری از نظر متخصصان تایید شد و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ محاسبه گردید. نتایج نشان داد که بهره گیری از شیوه های نوین برنامه ریزی درسی، همچون طراحی معکوس، یادگیری مبتنی بر پروژه، و برنامه ریزی انعطاف پذیر، موجب افزایش سطح درگیری شناختی، رشد تفکر انتقادی، و ارتقاء توانمندی های تحلیلی و کاربردی دانش آموزان می شود. همچنین مشخص شد که این نوع برنامه ریزی نقش مهمی در ایجاد انگیزه درونی و تقویت علاقه به یادگیری دارد. یافته ها حاکی از آن است که اجرای برنامه ریزی نوین درسی می تواند بستری مناسب برای یادگیری معنادار، ماندگار و قابل انتقال فراهم آورد. در نهایت، پژوهش توصیه می کند که نظام آموزشی با بازنگری در ساختارها و رویکردهای برنامه ریزی درسی، زمینه را برای گسترش و نهادینه سازی روش های نوین فراهم سازد تا بتوان به تحقق آموزش با کیفیت و پایدار دست یافت.