حرکت از نمره دهی سنتی به ارزیابی مبتنی بر شایستگی

در دنیای امروز، نیاز به تغییر در نظام های آموزشی و ارزیابی بیش از پیش احساس می شود. نمره دهی سنتی، که عمدتا بر اساس حفظ اطلاعات و آزمون های کتبی استوار است، به دلیل محدودیت هایش در ارزیابی واقعی توانمندی ها و شایستگی های دانش آموزان، دیگر پاسخگوی نیازهای آموزشی نیست. این مقاله به بررسی حرکت از نمره دهی سنتی به ارزیابی مبتنی بر شایستگی می پردازد و اهمیت این تغییر را در راستای توسعه مهارت های عملی و اجتماعی دانش آموزان مورد تحلیل قرار می دهد. ارزیابی مبتنی بر شایستگی به عنوان یک رویکرد نوین، بر شناسایی و سنجش توانمندی های فردی و اجتماعی تاکید دارد و به جای تمرکز بر نمرات عددی، به فرآیند یادگیری و پیشرفت فردی توجه می کند. این مقاله به بررسی اصول و روش های ارزیابی مبتنی بر شایستگی، چالش ها و موانع موجود در پیاده سازی آن، و نمونه های موفق از این رویکرد در مدارس و دانشگاه ها می پردازد. همچنین، راهکارهایی برای تسهیل انتقال به این نوع ارزیابی ارائه می شود. نتایج این تحقیق نشان می دهد که حرکت به سمت ارزیابی مبتنی بر شایستگی نه تنها به بهبود کیفیت یادگیری کمک می کند، بلکه دانش آموزان را برای مواجهه با چالش های دنیای واقعی آماده تر می سازد. در نهایت، این مقاله بر اهمیت ایجاد تغییرات اساسی در نظام های آموزشی تاکید می کند تا به نیازهای جدید جامعه و بازار کار پاسخ داده شود.

کلیدواژه ها:

نمره دهی سنتی ، شایستگی ، آموزش ، تدریس