کاربرد هوش مصنوعی در پیش بینی و پیشگیری از تخلفات شهری

این مقاله به بررسی کاربردهای هوش مصنوعی (AI) در پیش بینی و پیشگیری از تخلفات شهری می پردازد. هدف اصلی مقاله تحلیل روش ها و ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی که برای شناسایی الگوهای تخلف، پیش بینی وقوع تخلفات و طراحی راهکارهای پیشگیری در محیط شهری به کار می روند، و همچنین بررسی ملاحظات اخلاقی، حقوقی و عملی مرتبط با آن هاست. در ابتدا مروری بر ادبیات پژوهشی اخیر ارائه می شود تا انواع مدل ها (یادگیری ماشین، یادگیری عمیق، مدل های مبتنی بر داده های فضایی-زمانی، و تکنیک های تولیدی برای تکمیل داده ها) و حوزه های کاربردی (پیش بینی جرایم، کنترل تخلفات ترافیکی، شناسایی ناهنجاری های زیست محیطی و نظارت بر زیرساخت ها) شناسایی شوند. سپس چارچوبی تحلیلی برای ارزیابی اثربخشی، قابلیت اعتماد و محدودیت های این سیستم ها معرفی می گردد و معیارهایی برای انتخاب داده ها، طراحی مدل ها و سازوکارهای متناسب با حریم خصوصی، شفافیت و پاسخ گویی پیشنهاد می شود. مباحثی پیرامون تعادل بین کارایی پیشگیری و محافظت از حقوق شهروندی، خطر پخشی (bias) در داده ها، و اثرات اجتماعی-سیاستی فناوری های پیش بینی کننده مطرح می شود. در پایان، مجموعه ای از توصیه های سیاستی و فنی برای مدیران شهری، طراحان سیستم و قانون گذاران ارائه می شود تا به کارگیری مسئولانه، شفاف و موثر هوش مصنوعی در کاهش تخلفات شهری تسهیل گردد. این مقاله با رویکردی بین رشته ای و استناد به مطالعات و مرورهای نظام مند اخیر، کوشیده است چارچوبی متوازن فراهم آورد که برای پژوهشگران و تصمیم گیران شهری مفید باشد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، پیش بینی جرایم شهری ، پیشگیری از تخلفات ، شهر هوشمند ، اخلاق AI