رویکرد تعامل محور تدریس و نقش آن در علاقه مندی به یادگیری در دانش آموزان دبستانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رویکرد تعامل محور تدریس و نقش آن در علاقه مندی به یادگیری در دانش آموزان دبستانی انجام خواهد شد. این مطالعه بر این فرض استوار است که یادگیری فرایندی اجتماعی و پویا است و تعامل سازنده میان معلم و دانش آموز می تواند انگیزش درونی و اشتیاق یادگیرنده را تقویت کند. در این راستا، پژوهش با روش توصیفی و تحلیل کیفی و از طریق مطالعه کتابخانه ای انجام می گیرد. داده ها از متون نظری، پژوهش های پیشین و منابع معتبر علمی گردآوری و سپس با رویکرد تحلیل محتوای استنباطی بررسی خواهند شد. یافته های نظری مورد انتظار بیانگر آن است که در کلاس های تعامل محور، معلم نقش تسهیل گر و راهنما را ایفا کرده و دانش آموزان از طریق گفت وگو، پرسشگری، همکاری و حل مسئله به ساخت دانش می پردازند. چنین فضایی، نیازهای بنیادین یادگیرندگان به ارتباط، خودمختاری و شایستگی را برآورده کرده و موجب شکل گیری انگیزش درونی پایدار و علاقه مندی عمیق تر نسبت به یادگیری می گردد. در مقابل، شیوه های سنتی انتقال محور که بر انضباط، حفظ مطالب و ارزشیابی نمره محور تاکید دارند، اغلب منجر به کاهش شور یادگیری و مشارکت فعال می شوند. نتیجه گیری پژوهش تاکید دارد که اجرای موفق روش های تدریس تعامل محور نیازمند تغییر نگرش و توانمندسازی حرفه ای معلمان، فراهم سازی محیط های یادگیری مشارکتی و طراحی برنامه های درسی انعطاف پذیر است. بر اساس تحلیل های انجام شده، می توان انتظار داشت که این رویکرد از طریق تقویت پیوند عاطفی و اجتماعی معلم و دانش آموز، موجب افزایش علاقه، رشد خلاقیت و پایداری در فرآیند یادگیری در دانش آموزان دبستانی شود.

کلیدواژه ها:

تدریس ، یادگیری ، رویکرد تعامل محور ، علاقه ، انگیزه