ارزیابی اثرات محیط زیستی آب شیرین کن های کشاورزی و پیشنهاد راهکار

با توجه به محدودیت آب شیرین در دسترس و از طرف دیگر نیاز فراوان به آب در کشاورزی، استفاده از آب شیرین کن گریزناپذیر است. هدف این مطالعه بررسی اثرات آب شیرین کن های کشاورزی بر سواحل جنوبی و ارایه راهکارهای اصلاحی به منظور کاهش اثرات منفی آب شیرین کن ها بر محیط زیست منطقه است. در این مطالعه، داده های مربوط به کیفیت آب سطحی و زیرزمینی شامل اسیدیته، شوری و فلزات سنگین از جمله کلسیم، آرسنیک، باریم، کادمیوم، کبالت، مولیبدن، سلنیوم و منیزیم در سواحل بندر عباس جمع آوری و با استاندارد سازمان محیط زیست مقایسه شد. نتیجه بررسی ها نشان داد که برخی از عناصر مربوط به تخلیه پساب آب شیرین کن ها از جمله As، Ba، Cd، Co، Mg، Mo و Se با مقادیر به ترتیب ۱/۰، ۱، ۰۱/۰، ۰۵/۰، ۱۰۰، ۰۱/۰ و ۰۲/۰ میلی گرم در لیتر بیش از استاندارد تعیین شده ی سازمان محیط زیست هستند. در ادامه و به منظور ارزیابی اثرات استفاده از آب شیرین کن ها بر محیط زیست، ماتریس ایرانی اثرات برای محیط های فیزیکی، بیولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی و فعالیت های ناشی از انجام پروژه تشکیل شد. با در نظر گرفتن دستورالعمل ماتریس ایرانی و با توجه به این که میانگین رده بندی در کمتر از ۵۰ درصد موارد هم در ستون ها و هم در ردیف ها کمتر از ۱/۳- است. لذا برای ادامه کار استاندارد آب شیرین کن ها گزینه های اصلاحی و طرح های بهسازی مورد نیاز است. بنابراین راهکارهایی از جمله پیش تصفیه پساب، خودداری از تخلیه مستقیم پساب در محیط، استفاده از حوضچه های تبخیر و ایجاد کمربند سبز با گیاهان شورپسند، به منظور کنترل پساب، برای جبران و کاهش اثرات بر منطقه ارایه شد و برنامه پایش مداوم و آزمایش کیفیت آب چاه و کیفیت پساب خروجی آب شیرین کن ها از نظر اسیدیته، شوری و عناصر آلاینده شامل Ba، Cd، Co، Mg، Mo و Se پیشنهاد گردید.

کلیدواژه ها:

آب شیرین کن ، ماتریس ، اثر ، جبران و آلودگی آب ها