مقایسه اثربخشی فرزندپروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی

مقدمه: مراقبت از یک کودک معلول می­تواند با پیامدهای روانی و اجتماعی متعددی برای والدین همراه باشد. هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی فرزندپروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی انجام شد. روش: تحقیق حاضر یک طرح نیمه تجربی از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان مرکز آموزشی کودکان با نیازهای ویژه امام جواد شهر ساری در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود که از بین آنها، ۴۵ کودک انتخاب شدند و مادران آنها به طور تصادفی در گروه مداخله فرزند پروری مبتنی بر شفقت، فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد و یا گروه کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه رشد پس از سانحه را تکمیل کردند. داده­ها با استفاده از آزمون واریانس با اندازه­گیری­های مکرر تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان داد که اثر زمان (۶۱/۲۱=F)، اثر گروه (۴۸/۱۳=F) و اثر تعامل گروه زمان (۸۲/۷=F) در مورد رشد پس از سانحه در سطح ۰۰۱/۰ معنادار است. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد، تفاوت نمرات رشد پس از سانحه در پس­آزمون و پیگیری با پیش­آزمون از نظر آماری معنادار هستند (۰۰۱/۰P<). نتیجه­ گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، رشد پس از سانحه در مادران با کودک مبتلا به معلولیت جسمی- ذهنی از طریق مداخله فرزند پروری مبتنی بر شفقت و فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد قابل اصلاح است. پیشنهاد می شود در مداخلات مربوط به کودکان دچار معلولیت از این رویکردهای فرزندپروری استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Physical-mental disability ، Compassion-based parenting ، Parenting based on acceptance and commitment ، Post-traumatic growth ، معلولیت جسمی- ذهنی ، فرزند پروری مبتنی بر شفقت ، فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد ، رشد پس از سانحه