بهبود تولید زیست‎توده و جذب عناصر در آویشن باغی توسط مدیریت تغذیه تلفیقی

این مطالعه با هدف بررسی اثرات کودهای آلی و شیمیایی و ترکیب آن ها همراه با تلقیح قارچ مایکوریزا (Funneliformis mosseae) بر رشد، تغذیه و تولید زیست توده آویشن باغی (Thymus vulgaris L.) طی دو سال زراعی (۱۳۹۸-۱۳۹۹و ۱۳۹۹-۱۴۰۰) انجام شد. در این ارزیابی مزرعه‎ای، تیمارهای تغذیه‎ای مختلف شامل شاهد (بدون کود)، ورمی کمپوست (۱۲ تن در هکتار)، کود شیمیایی (۱۰۵ کیلوگرم نیتروژن و ۱۲۰ کیلوگرم فسفر در هکتار)، تیمار تلفیقی ۵۰ درصد ورمی کمپوست و ۵۰ درصد کود شیمیایی (۶ تن ورمی کمپوست + ۵۰ کیلوگرم نیتروژن و ۶۰ کیلوگرم فسفر در هکتار)، تیمار تلفیقی ۵۰ درصد ورمی کمپوست و بیوچار (۶ تن ورمی کمپوست + ۵ تن بیوچار در هکتار) و تیمار تلفیقی ۵۰ درصد کود شیمیایی و بیوچار (۵۰ کیلوگرم نیتروژن و ۶۰ کیلوگرم فسفر+ ۵ تن بیوچار در هکتار) در طی دوره آزمایش، مورد بررسی قرارگرفتند. نتایج نشان داد که تلقیح با مایکوریزا زیست توده، ارتفاع، وزن خشک و حجم ریشه، محتوای کلروفیل، جذب نیتروژن و جذب فسفر را نسبت به عدم تلقیح بهبود داد. از طرف دیگر، کاربرد تلفیقی ورمی کمپوست و بیوچار باعث افزایش زیست توده (۵۷ درصد)، ارتفاع گیاه (۳۰ درصد)، حجم ریشه (۵۸ درصد)، وزن خشک ریشه (۱۰۹ درصد)، جذب نیتروژن (۶۵ درصد) و جذب فسفر نسبت به شاهد شد. تیمار تلفیقی کود شیمیایی و بیوچار نیز باعث افزایش ۹۲ درصدی میزان کلروفیل a (۹۲ درصد) و کلروفیل a + b (۶۴ درصد) شد. براساس نتایج، تلقیح با مایکوریزا و همچنین کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی و ورمی کمپوست با بیوچار برای تولید آویشن قابل توصیه است.

کلیدواژه ها:

بیوچار ، تغذیه گیاه ، رنگیزه های فتوسنتزی ، مایکوریزا ، ورمی کمپوست