تاثیر فناوری های آموزشی و مدارس هوشمند بر سلامت روان دانش آموزان

ورود فناوری های آموزشی و ظهور پارادایم مدارس هوشمند، چشم انداز تعلیم و تربیت را به طور بنیادین دگرگون ساخته است. این تحول، ضمن ایجاد فرصت های بی سابقه برای یادگیری شناختی، پرسش های جدیدی را در مورد تاثیر آن بر ابعاد غیرشناختی، به ویژه «سلامت روان» دانش آموزان مطرح می کند. سلامت روان، مفهومی کل نگر است که صرفا به معنای نبود اختلال نیست، بلکه شامل بهزیستی عاطفی، عزت نفس و توانایی سازگاری اجتماعی می باشد. این مقاله مروری با رویکردی توصیفی-تحلیلی، به بررسی رابطه پیچیده میان محیط های یادگیری فناورانه و سلامت روان دانش آموزان می پردازد. این پژوهش استدلال می کند که در هیاهوی دیجیتالی شدن، سلامت روان نمی تواند جدا از «سلامت جسمانی» و «بهداشت محیط» در نظر گرفته شود. مسائلی بنیادین مانند بهداشت فردی، ایمنی محیطی و مدیریت مسائل بهداشتی انگ آور (مانند پدیکلوزیس یا بهداشت ضعیف دهان)، پایه هایی هستند که سلامت روان بر آن ها استوار است. این مقاله به این چالش می پردازد که آیا فناوری های نوین و مدارس هوشمند، این مسائل اساسی را حل کرده، نادیده گرفته اند یا بالقوه تشدید نموده اند (مانند ترویج کم تحرکی). یافته های این مرور نشان می دهد که فناوری می تواند ابزاری قدرتمند برای ارتقای آموزش بهداشت و حمایت از سلامت روان باشد، اما تنها در صورتی که سیاست گذاری های مدرسه محور، به جای تمرکز صرف بر ابزار، بر «سلامت کل نگر» دانش آموز متمرکز باشند.

کلیدواژه ها:

فناوری های آموزشی ، مدارس هوشمند ، سلامت روان ، سلامت جسمانی ، آموزش بهداشت