تحلیل روش های تخصیص سهمیه فرودگاهی و ابعاد حقوقی ماهیت آن در صنعت حمل و نقل هوایی

عطف به ارتقاء توانایی بشر در ساخت هواپیما و نیاز مبرم به این سازه برای جابه جایی اشخاص و اموال، تعداد خطوط هوایی افزایش یافت و زیرساخت های بسیاری از فرودگاه ها پاسخگوی درخواست های فرود و پرواز متعدد هواپیماها نبود. برای حل این مشکل، ایالات متحده آمریکا و شورای اروپا به صورت جداگانه تلاش کردند تا با تدوین مجموعه ای از مقررات، سازکاری جهت استفاده از فرودگاه های محل بحث ترسیم کنند که به موجب آن هر ایرلاین صرفا در صورت دریافت سهمیه فرودگاهی بتواند عملیات فرود و پرواز را انجام دهد اما معایب موجود در مقررات مذکور باعث شد که برخی از ایرلاین ها تقریبا هیچ اقبالی جهت دریافت سهمیه فرودگاهی نداشته باشند. پرسش اصلی تحقیق حاضر آن است که روش های تخصیص سهمیه فرودگاهی از چه قرار بوده و هر روش شامل چه مزایا و معایبی می شود و به لحاظ حقوقی سهمیه فرودگاهی از چه ماهیتی برخوردار است؟ نویسندگان با هدف یافتن پاسخی معقول و مستند به قوانین و مقررات مرتبط از روش توصیفی - تحلیلی و در مواردی از روش تطبیقی استفاده نموده اند. نتایج کلی تحقیق ضمن اشاره به روش اولیه و رو ش های ثانویه تخصیص سهمیه فرودگاهی و تبیین مزایا و معایب هر یک از روش ها به صورت جداگانه بر این مسئله تاکید می کند که در نظام حقوقی اروپا، آمریکا و ایران، ماهیت سهمیه فرودگاهی حائز تفاوت هایی می باشد.

کلیدواژه ها:

اسلات ، هواپیما ، ایرلاین ، حقوق بین الملل