ارتقای انگیزش و خودراهبری دانش آموزان در محیط های یادگیری تعاملی

پژوهش حاضر با هدف بررسی راهکارهای ارتقای انگیزش و خودراهبری دانش آموزان در محیط های یادگیری تعاملی انجام شده است. با توجه به تغییرات بنیادین در شیوه های آموزش و گسترش فناوری های دیجیتال، یادگیری تعاملی به عنوان رویکردی نوین در نظام های آموزشی مطرح شده است که در آن دانش آموزان از نقش های منفعل به یادگیرندگان فعال، خلاق و خودراهبری شده تبدیل می شوند. در چنین محیطی، تعامل با معلمان، همسالان و منابع یادگیری به تقویت انگیزش درونی و احساس مالکیت نسبت به فرآیند یادگیری منجر می گردد. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل ابعاد روان شناختی و آموزشی موثر بر افزایش خودراهبری و انگیزش یادگیرندگان در بسترهای تعاملی است. روش پژوهش توصیفی–تحلیلی بوده و با مرور منابع نظری و یافته های تجربی در حوزه یادگیری تعاملی و نظریه های انگیزشی انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که طراحی محیط های یادگیری با محوریت تعامل، بازخورد مستمر، انتخاب آزادانه فعالیت ها، و پشتیبانی عاطفی معلمان می تواند موجب رشد خودکارآمدی، احساس مسئولیت، و انگیزش پایدار دانش آموزان گردد. همچنین تاکید بر فناوری های یادگیری مشارکتی مانند پلتفرم های آموزشی دیجیتال و بازی های گروهی آموزشی، فرصت هایی برای تجربه یادگیری خودراهبر فراهم می آورد. این پژوهش در نهایت پیشنهاد می کند که مدارس امروزی باید از الگوهای سنتی انتقال دانش فاصله گرفته و محیط های یادگیری را به سوی تعاملی، انگیزشی و خودراهبری شده هدایت کنند تا زمینه پرورش یادگیرندگان خلاق و مستقل فراهم شود.

کلیدواژه ها:

انگیزش یادگیری ، خودراهبری ، محیط یادگیری تعاملی ، یادگیری فعال ، فناوری آموزشی