روان شناسی تربیت دینی و مراحل رشد ایمان

تربیت دینی کودکان و نوجوانان مستلزم توجه به توانایی های روان شناختی و مرحله ای آنهاست. پژوهش حاضر با روش مروری-توصیفی، مبانی روان شناختی تعلیم و تربیت دینی را بررسی کرده و مراحل تحول ایمان را از دیدگاه پژوهشگران ایرانی و نظریه های کلیسای مسیحیت (مانند فاولر) تطبیق می دهد. یافته ها نشان می دهد که رشد شناختی و عاطفی کودکان و نوجوانان در فرایند تربیت دینی نقش تعیین کننده دارد؛ برای مثال گلی و همکاران (۱۴۰۳) تاکید می کنند که «مفاهیم دینی باید متناسب با سطح درک و توانایی های ذهنی آنان ارائه شود». همچنین، مطالعات نشان می دهد که عواطف و گرایش های درونی (مانند محبت به خدا و ائمه) در شکل گیری ایمان پایه ای بسیار مهمند. به عنوان نمونه، حسینی و علیشاهی (۱۴۰۳) بیان می کنند که عواطف دینی نقش تعیین کننده ای در شکل گیری ایمان و تربیت دینی دانش آموزان دارند. روش شناسی این مقاله مبتنی بر مرور نظام مند مقالات فارسی و انگلیسی منتشرشده در سال های ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۳ است. در بخش بحث به مقایسه نظریه های تحول ایمان و تاثیر خانواده، مدرسه و روش های آموزشی پرداخته شده است. نتیجه گیری می کند که برای تحقق تربیت دینی موثر، باید متناسب با مراحل رشدی کودکان (از کودک اول تا نوجوانی)، روش های خلاق و تکوینی (مانند قصه گویی و بازی های معنوی) را در یک محیط امن و حمایت کننده به کار گرفت.

کلیدواژه ها:

روان شناسی تربیت دینی ، مراحل رشد ایمان ، تربیت معنوی کودکان ، خانواده و ایمان ، شادابی تربیتی