نظریه دلبستگی جان بالبی و تاثیر آن بر روابط معلم دانش آموز و آمادگی برای یادگیری

نظریه دلبستگی که نخستین بار توسط جان بالبی مطرح شد، یکی از بنیادی ترین چارچوب های نظری در روان شناسی رشد و آموزش به شمار می رود. این نظریه بر اهمیت پیوندهای عاطفی پایدار بین کودک و مراقبان اولیه تاکید دارد و بیان می کند که کیفیت این پیوندها نقش مهمی در شکل گیری شخصیت، تنظیم هیجان و توانایی یادگیری فرد در آینده دارد. در محیط آموزشی نیز نوع رابطه عاطفی میان معلم و دانش آموز می تواند به منزله نوعی دلبستگی ثانویه عمل کند و بر احساس امنیت، انگیزش، مشارکت و موفقیت تحصیلی اثرگذار باشد. پژوهش های اخیر (۱۳۹۹ تا ۱۴۰۳) نشان داده اند که ارتباط گرم، پذیرا و حمایتگرانه معلم می تواند اضطراب یادگیری را کاهش داده، خودکارآمدی تحصیلی را افزایش دهد و بستر مناسبی برای رشد اجتماعی و هیجانی فراهم آورد. مقاله حاضر با روش مروری و تحلیل منابع معتبر فارسی و انگلیسی، به بررسی نقش نظریه دلبستگی بالبی در تبیین روابط عاطفی موثر بین معلم و دانش آموز و تاثیر این روابط بر آمادگی برای یادگیری می پردازد. در پایان، پیشنهادهایی برای تقویت پیوندهای مثبت معلم دانش آموز در نظام آموزشی ایران ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

دلبستگی ، جان بالبی ، رابطه معلم دانش آموز ، آمادگی برای یادگیری ، امنیت عاطفی ، آموزش و پرورش