بررسی نقش اپی ژنتیک (متیلاسیون DNA) در پاسخ عضلانی به تمرین مقاومتی در ورزشکاران سالمند/

با افزایش سن، کاهش توده و قدرت عضلانی، که به عنوان سارکپنیا شناخته می شود، یکی از مشکلات شایع در سالمندان است. این کاهش عملکرد عضلانی می تواند تاثیرات عمیقی بر کیفیت زندگی داشته باشد، از جمله محدودیت در انجام فعالیت های روزمره، افزایش خطر افتادن و شکستگی، و کاهش استقلال فردی. علاوه بر عوامل ژنتیکی و سبک زندگی، مکانیسم های مولکولی پیچیده ای نیز در این روند نقش دارند که یکی از مهم ترین آن ها تغییرات اپی ژنتیک است.اپی ژنتیک به تغییراتی در بیان ژن گفته می شود که بدون تغییر در توالی DNA رخ می دهند و شامل متیلاسیون DNA، اصلاح هیستون ها و RNAهای غیرکدکننده می شود. متیلاسیون DNA، یکی از رایج ترین مکانیسم های اپی ژنتیک، با افزودن گروه های متیل به سیتوزین در دنباله های CpG، توانایی ژن ها را در بیان تغییر می دهد. این فرآیند نقش کلیدی در تنظیم پاسخ سلولی به محرک های محیطی، از جمله تمرین های فیزیکی، دارد.تمرین مقاومتی یکی از موثرترین روش ها برای حفظ و افزایش توده و قدرت عضلانی در سالمندان است. این نوع تمرین با ایجاد فشار مکانیکی بر عضلات موجب فعال شدن مسیرهای سیگنالی مرتبط با سنتز پروتئین و رشد عضلانی مانند mTOR و MAPK می شود. با این حال، پاسخ عضلانی به تمرین در سالمندان معمولا کمتر از جوانان است و عوامل اپی ژنتیک می توانند نقش تعیین کننده ای در این پاسخ داشته باشند.مطالعات اخیر نشان داده اند که تمرین مقاومتی می تواند الگوی متیلاسیون DNA را تغییر دهد و ژن های مرتبط با رشد و بازسازی عضلات مانند MyoD و IGF-۱ را فعال کند. این تغییرات اپی ژنتیک موجب بهبود سنتز پروتئین عضلانی، افزایش حجم و قدرت عضلات و کاهش تحلیل عضلانی مرتبط با سن می شوند. بنابراین، بررسی دقیق نقش اپی ژنتیک در پاسخ عضلانی به تمرین مقاومتی، می تواند به درک بهتر فرآیندهای مولکولی سالمندی و طراحی برنامه های تمرینی بهینه کمک کند.هدف این مطالعه، بررسی نقش تغییرات اپی ژنتیک، به ویژه متیلاسیون DNA، در پاسخ عضلانی ورزشکاران سالمند به تمرین مقاومتی است تا بتوان راهکارهای موثری برای بهبود عملکرد عضلانی و افزایش کیفیت زندگی این گروه ارائه داد.

کلیدواژه ها:

اپی ژنتیک ، متیلاسیون DNA ، تمرین مقاومتی ، سالمندی ، پاسخ عضلانی