اثر بخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر شادکامی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان پسر دارای اختلال بیش فعالی مقطع متوسطه اول شهرکرد

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر شادکامی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان پسر دارای اختلال بیش فعالی مقطع متوسطه اول شهرکرد انجام پذیرفت. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر دارای اختلال بیش فعالی مقطع متوسطه اول شهر کرد بود. در پژوهش حاضر از نمونه گیری هدفمند استفاده شد. بدین ترتیب ابتدا در مرحله نخست بین دانش آموزان دبیرستانهای پسرانه شهر شهرکرد به صورت هدفمند پرسشنامه کانرز جهت شناسایی علائم اختلال بیش فعالی توزیع و دانش آموزانی که یک انحراف معیار بالاتر از میانگین را کسب کردند به عنوان دانش آموزان دارای بیش فعال شناسایی و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند ابزار این پژوهش شامل دو پرسشنامه استاندارد شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹)، و عملکرد تحصیلی فام و تیلور بود و دادهها با استفاده استناد به نرم افزار SPSS۲۰ در سطح اطمینان ۹۵ درصد و روش تحلیل کوواریانس مانکووا تحلیل شد. نتایج این پژوهش نشان داد درمان مبتنی بر دلبستگی بر عملکرد تحصیلی ۰.۴۸، و شادکامی ۰.۷۳ در سطح ۰.۰۵ تاثیر گذار بوده است.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر دلبستگی ، شادکامی ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان پسر دارای اختلال بیش فعالی