نگاهی نو به رابطه علم و دین ضمن بهره گیری از آیات قرآن حکیم

از یکسو علم و دین را فی نفسه می توان دو مقوله ای دانست که فراگیر تمام انسان ها در هر زمان و مکانی می باشد و هر امر و مرحله از زندگانی افرادش نیز متاثر از این دو مقوله پس از بدست آوردن شناخت پیرامون هر یک است. اما از سوی دیگر از آنجا که بدست آوردن شناخت پیرامون علم و دین برای بکار بستن آنها در زوایای گوناگون، زندگی مستلزم امور واقع بیرونی است؛ پس به نوعی می توان گفت که علم و دین یعنی آنچه که در بر گیرنده تمام امور بیرونی هم می باشد؛ موضوعی که فارغ از زمان پرداختن به آن، می توان گفت یعنی آنچه که نسبت نساوی میان علم و دین را زیر سوال برده به نحوی که موجبات تحقیقات گوناگون برای تبیین رابطه میان آن دو را در طول تاریخ مطرح شدن آن تا حال فراهم نموده است؛ چرا که آنگونه که عینا می بینیم علم شامل تمام موضوعات می شود اما در رابطه با دین اختلافات بسیار بین نگرش های بشری در این خصوص است؛ و این موضوعی است که این تحقیق را بر آن داشته تا از منظری نو به مساله نسبت میان علم و دین با پاسخگویی به پرسش هایی مبنی بر اینکه مثلا در یافتن این نسبت کدام دین می تواند مبنای کار قرار گیرد و با توجه به برآیندهای کمی و کیفی، علم کدام جنبه آن بطریق اولی می تواند در تبیین نسبت آن با دین پذیرفته شدنی تر باشد؛ بپردازد. در واقع هدف این پژوهش تبیین نسبت میان علم و ادیان می باشد.

کلیدواژه ها:

دین ، ادیان ، علم ، برآیندهای آن ، انسان ، نسبت ها ، قرآن