احکام لباس و آرایش بانوان در فقه شیعه

حس زیبا دوستی یکی از ابعاد فطری بشری است، لذا زینت و آرایش همواره مورد توجه انسانها بوده است و بحث فقهی آن به ویژه در شرایط کنونی جوامع اسلامی از جایگاه مهمی برخوردار است. این رساله به شیوه کتابخانه ای ابتدا به معنای زینت و به بیان اقسام آن پرداخته و در ادامه بحث آرایش و پیرایش را مورد بررسی قرار داده است. آرایش عبارت از خود آرایی با افزودن مواد آرایشی که از زمان های قدیم متداول بوده است. در این راستا موی سر را می توان با شانه کردن، مالیدن کرم، پیوند زدن و استعمال رنگ، آرایش داد. به کار بردن عطور برای زنان در صورت منجر نشدن به جلب توجه نامحرم، و نیز به کارگرفتن سرمه سنت است. و بلند گذاشتن ناخن برای بانوان مستحب و همچنین لاک زدن، زینت و باید از نامحرم پوشیده شود. و نیز خود آرایی با انواع زیورآلات برای زنان جایز است. مشروط بر اینکه محل زینت را پیش نامحرمان نمایان نسازند. در زمینه پیرایش که عبارت است از تزئین با کاستن، زن می تواند سر خود را با وجود عذر و اجتناب از به وجود آمدن تشابه به مردان بتراشد. و نیز می تواند موهای زائد صورت خود را بردارد و در خصوص برداشتن ابرو در صورتی که زینت محسوب شود باید از دید نامحرم پوشیده و همچنین در خصوص تاتو و خالکوبی هم اشکال شرعی ندارد اما چون زینت هست در صورت جلب توجه باید از نامحرم پوشانده شود. جراحی زیبایی با شرایطی همچنین سوراخ کردن گوش مشروع می باشند و همچنین آرایش با لباس سنت و بعضا واجب است و لباس برای مردان و زنان باید ستر عورت کند و لباس شهرت نباشد و لباس هیچکدام شبیه به دیگری و کفار نباشد و این حرف از بابت تشبه و شبیه شدن به آنها است نه چیز دیگری و حجاب به معنی پوشش است که زنان با بکار گیری آن عورت خود را در نماز و در برابر نامحرم می پوشاند. و دیگر اینکه در بعضی از مکان ها و در نزد افراد خاص احکامی متفاوت دارد که حکم فقهی آنها را با استناد به دیدگاه فقهای اسلامی فقها (شیعه مورد بررسی قرار دادیم.

کلیدواژه ها:

احکام ، لباس آرایش بانوان ، فقه شیعه