بررسی جایگاه احساس تعلق به مدرسه در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

احساس تعلق به مدرسه به عنوان یکی از بنیادین ترین نیازهای روان شناختی دانش آموزان، نقش تعیین کننده ای در کیفیت تجربه تحصیلی و سطح پیشرفت آن ها دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش این متغیر در تبیین موفقیت تحصیلی و سازوکارهای روان شناختی مرتبط با آن تدوین شده است. بر اساس شواهد نظری و تجربی، احساس تعلق زمانی پدید می آید که دانش آموز در محیط مدرسه احساس ارزشمندی، امنیت، پذیرش و حمایت کند. این احساس موجب افزایش انگیزش درونی، خودپنداره تحصیلی مثبت، مشارکت فعال در فعالیت های آموزشی و تداوم تلاش در فرایند یادگیری می شود. افزون بر این، یافته ها نشان می دهد که کیفیت روابط معلم و دانش آموز، حمایت همسالان و جو مثبت مدرسه از عوامل اصلی شکل گیری و تقویت احساس تعلق هستند و هر یک از طریق این متغیر، به طور غیرمستقیم بر عملکرد تحصیلی اثر می گذارند. به عبارت دیگر، احساس تعلق نقش میانجی میان روابط اجتماعی مدرسه و پیشرفت تحصیلی ایفا می کند. دانش آموزانی که در محیطی برخوردار از روابط انسانی سالم و حمایت گرانه تحصیل می کنند، معمولا عملکرد بهتری نسبت به همتایان خود نشان می دهند. بر اساس یافته های نظری، تقویت احساس تعلق می تواند راهبردی موثر برای ارتقای انگیزش، کاهش اضطراب، افزایش مسئولیت پذیری و بهبود عملکرد تحصیلی باشد. در نتیجه، توجه به بعد عاطفی آموزش و ایجاد محیط هایی گرم، عادلانه و حامی در مدارس برای شکوفایی همه جانبه دانش آموزان امری ضروری است.

کلیدواژه ها:

مدرسه ، احساس تعلق به مدرسه ، عملکرد تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی ، انگیزه