ابژه در قصه های عامیانه کوتاه ایرانی از دیدگاه نشانه- معناشناسی روایی

در این پژوهش که با روش تحلیلی- توصیفی و متاثر از رویکرد نشانه- معناشناسی در روایت های کلاسیک است، کوشش شده است با بررسی ۶۶۱ سوژه حاضر در مجموعه قصه های عامیانه ایرانی که شامل ۲۰۱ قصه گردآوری شده به کوشش سیدابوالقاسم انجوی شیرازی در مجموعه چهار جلدی است، گونه های احساس نقصان سوژه نسبت به ابژه مطالعه شود و همچنین نمود گونه ای ابژه‎ها در این قصه ها واکاوی شود؛ یافته های این پژوهش نشان می دهد که سوژه ها که در این قصه ها دارای پنج طبقه عادی یا رعیت- سوژه، متوسط، خاص یا حاکم- سوژه، افسانه ای و اسطوره ای هستند، نسبت به ابژه ها دو گونه نقصان ایجابی (باید باشد)، سلبی (باید دوباره باشد) و یک احساس خطر نقصان سلبی (نباید از دست برود) را تجربه کرده اند که در این بین نقصان ایجابی بیشترین فراوانی را داشته است و همچنین ابژه ها در این قصه ها، در چهار دسته ابژه های انتزاعی، ابژه های بی جان، ابژه های صرفا جاندار، ابژه های جاندار عاقل نمود یافته اند که ابژه های انتزاعی بیشترین بسامد را داشته اند.

کلیدواژه ها:

قصه های عامیانه کوتاه ایرانی ، گونه های ابژه ، احساس نقصان سلبی ، احساس نقصان ایجابی ، احساس خطر نقصان سلبی