تحلیل نقش گل سرخ در غزل های سعدی و ارتباط آن با مفاهیم عشق زمینی، زودگذری زندگی و لذت حسی شاعرانه

گل سرخ (گلاب، ورد)، به عنوان یکی از رایج ترین و پرمعناترین نمادها در ادبیات فارسی، نقشی محوری در غزل های سعدی ایفا می کند. این نماد، فراتر از یک عنصر صرفا زیبایی شناختی، به صورت عمیق با مفاهیم پیچیده و چندلایه عشق زمینی، زودگذری زندگی و لذت حسی شاعرانه ارتباط دارد. این پژوهش با هدف تحلیل و واکاوی نقش نمادین گل سرخ در غزلیات سعدی و بررسی ارتباط آن با مضامین اصلی غزل های عاشقانه او انجام شده است. طرح تحقیق از نوع تحلیل محتوای کیفی (Qualitative Content Analysis) بود که در آن، تمامی غزلیاتی که در آن ها به واژه «گل» یا «گل سرخ» اشاره شده بود، به دقت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد که گل سرخ در غزلیات سعدی، نمادی است برای زیبایی و طراوت معشوق، لذت های حسی و لحظه ای زندگی، و در عین حال، نمادی از ناپایداری و فناپذیری. این پژوهش نتیجه گیری می کند که گل سرخ در غزل سعدی، نه یک نماد ساده، بلکه یک عنصر نمادین چندوجهی است که بار معنایی عمیقی را در خود جای داده و به شاعر در بیان تجربیات عاطفی و فلسفی خود کمک می کند.

کلیدواژه ها:

سعدی ، غزل ، گل سرخ ، نماد ، عشق زمینی ، زودگذری زندگی ، لذت حسی ، تحلیل محتوا.