تاثیر فناوری بر سبک های یادگیری و تطبیق تدریس

فناوری های دیجیتال باعث تغییر در محیط های یادگیری و فرصت های آموزشی شده اند؛ اما پرسش اساسی این است که فناوری چگونه بر سبک های یادگیری (یا ترجیحات یادگیری) تاثیر می گذارد و معلمان چگونه باید تدریس را برای بهره مندی بهتر از این تغییرات تطبیق دهند. این مقاله بر پایه مرور نظام مند ادبیات داخلی و بین المللی تا پایان ۲۰۲۴ به تحلیل سه حوزه می پردازد: (۱) مفهوم «سبک های یادگیری» و وضعیت شواهد تجربی؛ (۲) نقش فناوری در ایجاد تنوع تجربه های یادگیری و ظرفیت های شخصی سازی (adaptive/personalized learning)؛ و (۳) استراتژی های تطبیقی برای معلمان و نظام های آموزشی (TPACK, SAMR, UDL). یافته ها نشان می دهد که گرچه پژوهش قابل اتکایی دال بر لزوم «تطبیق دقیق» روش آموزشی مطابق بر برچسب های کلاسیک سبک های یادگیری وجود ندارد، فناوری امکان ساز ایجاد مسیرهای متعدد نمایش، تعامل و بیان دانش است که می تواند متنوع سازی یاددهی و «پرسونالیزه» کردن یادگیری را تسهیل کند؛ با این حال اثربخشی مستلزم طراحی پداگوژیک، شایستگی معلمان و زیرساخت های فنی است. مقاله در پایان چارچوبی ترکیبی برای تطبیق تدریس در برابر تنوع یادگیرندگان و پیشنهاداتی سیاستی و عملی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

سبک های یادگیری ، یادگیری شخصی سازی شده ، TPACK ، SAMR ، طراحی فراگیر (UDL)