نقش خودکار آمدی ،شادکامی و درگیری والدین در امور تحصیلی به عنوان پیش بینی کننده های پیشرفت تحصیلی

امروزه پیشرفت تحصیلی دانش آموزان به عنوان یک شاخص مهم برای ارزیابی نظام های آموزشی مورد توجه قرار گرفته است. علاوه بر این، پیشرفت تحصیلی همواره برای معلمان، دانش آموزان، والدین، نظریه پردازان، و محققان تربیتی نیز حائز اهمیت بوده است. پیشرفت تحصیلی یادگیرندگان یکی از مهمترین ملاک های ارزیابی عملکرد معلمان محسوب میشود. برای دانش آموزان نیز معدل تحصیلی معرف توانایی های علمی آنها برای ورود به دنیای کار و اشتغال و مقاطع تحصیلی بالاتر است. شاید به علت همین اهمیت باشد که نظریه پردازان تربیتی بسیاری از پژوهش های خود را بر شناخت عوامل موثر بر پیشرفت تحصیلی متمرکز کرده اند. پژوهشهای زیادی، نشان می دهد که عملکرد تحصیلی دانش آموزان و فعالیتهای مرتبط با آن در دوره ی آموزش مدرسه ای از پیشرفت چندانی برخوردار نیست. دانش آموزان مستعد از توانایی های خود به خوبی استفاده نمی کنند. دانش آموزان اکثرا روحیه ی علمی و انگیزه ی کافی ندارند واز امکانات آموزشی، استفاده مطلوب و مناسب صورت نمی گیرد و معمولا به جای توجه به ارتقای سطح علمی خود به ارتقای سطح تحصیل اخذ مدارج بالاتر می اندیشند. در این راستا خودکار آمدی در پیشرفت تحصیلی نقش بسیار مهمی را ایفا می کنند. اگر بین این متغیر ها با پیشرفت تحصیلی رابطه ای برقرار باشد، می توان شرایط و زمینه ها ی بهبود باورهای هوشی وخودکارآمدی را به وجود آورد و در نتیجه به پیشرفت تحصیلی مطلوب دست پیدا کرد. معلمان و مشاوران به عنوان مهمترین عناصر تعلیم و تربیت می توانند به اصلاح باورهای نامناسب دانش آموزان بپردازند و شرایط محیطی را برای تاثیرگذاری بر روی آنها فراهم نموده و تغییرات لازم را در شناخت، تفکر و رفتارهای آنها در جهت بهبود پیشرفت تحصیلی به وجود آورند.

کلیدواژه ها:

خودکار آمدی ، شادکامی ، والدین ، پیشرفت تحصیلی ، عملکرد معلمان ، دانش آموزان.