بررسی اتکای یادگیری الکترونیکی و خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه

هدف این پژوهش بررسی رابطه میان اتکای دانش آموزان دوره متوسطه به یادگیری الکترونیکی و سطح خودکارآمدی تحصیلی آنان بود. مطالعه با رویکرد مروری و تحلیل محتوای کیفی انجام شد. در این راستا، مجموعه ای از مقالات و پژوهش های داخلی معتبر که بین سال های اخیر منتشر شده بودند، انتخاب و بررسی گردید تا ارتباط میان استفاده از فناوری های آموزشی، ویژگی های روان شناختی یادگیرندگان، و شرایط محیطی مشخص شود. یافته های تحقیق نشان دادند که اتکای موفقیت آمیز به یادگیری الکترونیکی به طور مستقیم با خودکارآمدی تحصیلی، حمایت اجتماعی، سبک های یادگیری فردی و وجود زیرساخت های مناسب مرتبط است. همچنین مشخص شد که دانش آموزانی با خودکارآمدی بالا و بهره مندی از حمایت اجتماعی، مشارکت بیشتری در فعالیت های آموزشی آنلاین داشته و عملکرد بهتری کسب کرده اند. مقایسه یافته ها با سایر تحقیقات نشان داد که فناوری آموزشی زمانی بیشترین اثر را دارد که انگیزه یادگیری پایدار باشد و محتوای آموزشی با نیازها و ترجیحات یادگیرنده منطبق گردد. نتیجه گیری کلی این پژوهش آن است که یادگیری الکترونیکی موثر نیازمند تعامل همزمان عوامل فردی، اجتماعی و فنی است و توجه هم زمان به این عوامل می تواند کیفیت آموزش را به طور چشمگیری ارتقا دهد.

کلیدواژه ها:

یادگیری الکترونیکی ، خودکارآمدی تحصیلی ، حمایت اجتماعی ، سبک های یادگیری