حقوق بین الملل و جلوگیری از تبعیض و نقض حقوق بشر در ورزش

ورزش، علاوه بر کارکردهای فرهنگی و اجتماعی، عرصه ای کلیدی برای تحقق یا نقض حقوق بشر است. این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی و مرور نظام مند اسناد بین المللی، رویه های قضایی و ادبیات علمی، نقش حقوق بین الملل در پیشگیری از تبعیض و حفاظت از حقوق بشر در ورزش را بررسی می کند. منابع تحقیق شامل اسناد سیاستی سازمان های بین المللی (یونسکو، IOC و OHCHR)، سیاست های حقوق بشری نهادهای ورزشی (FIFA) و گزارش ها و رویه های داوری (CAS)، و همچنین مطالعات علمی و منابع فارسی مرتبط می باشد. یافته ها نشان می دهد که حقوق بین الملل و اسناد بین المللی (مانند برنامه عملیاتی کازان و چارچوب استراتژیک IOC) ابزارهای مهمی برای تقویت عدم تبعیض و دسترسی برابر فراهم آورده اند، اما کاستی هایی در اجرا، ظرفیت سازی ملی، و تقاطع میان قوانین ملی و هنجارهای بین المللی وجود دارد. مواردی همچون تبعیض مبتنی بر جنسیت، وضعیت جنسیتی/هویت جنسی، معلولیت و نژاد همچنان نیازمند اقدامات قانونی و سیاستی تقویتی است. مقاله در پایان پیشنهادهایی برای تقویت تضمین های حقوق بشری در ورزش ارائه می دهد: بازنگری چارچوب های حقوقی فدراسیون ها، ارتقای آموزش و سازوکارهای شکایت خواهی مستقل، تقویت همکاری میان دستگاهی و ایجاد سازوکارهای نظارتی و پاسخگو.

کلیدواژه ها:

: حقوق بین الملل ورزشی ، حقوق بشر ، تبعیض در ورزش ، چارچوب های مسئولیت پذیری ، داوری ورزشی (CAS) ، سیاست گذاری جامع ، دسترسی برابر.