نقش فرزندپروری حمایتی و گفت وگومحور در رشد هوش هیجانی و همدلی در کودکان

این مقاله به صورت توصیفی تحلیلی به بررسی نقش فرزندپروری حمایتی و گفت وگومحور در رشد هوش هیجانی و همدلی در کودکان می پردازد. هدف اصلی پژوهش، تبیین سازوکارهای روان شناختی و اجتماعی این سبک های تربیتی و ارائه شواهد تجربی و نظری برای تبیین تاثیر آن ها بر رشد عاطفی کودکان است. پژوهش های متعددی نشان داده اند که والدینی که از الگوی فرزندپروری حمایتی و به ویژه روش آموزش هیجان استفاده می کنند، توانایی فرزندان خود را در تنظیم هیجان، خودکنترلی، و درک هیجانات دیگران افزایش می دهند مطالعات طولی حاکی از آن است که این نوع فرزندپروری با افزایش هوش هیجانی کودکان، کاهش پرخاشگری و تقویت رفتارهای مرتبط است همچنین، رویکردهای گفت وگومحور والد–کودک مانند یا گفت وگوهای بازتابی، سبب رشد زبان عاطفی، ذهن خوانی، و در نتیجه همدلی موثرتر در سال های پیش دبستانی می شود. مرور نظام مند منابع جدید نشان می دهد که کیفیت گفت وگوهای والد–کودک نقش واسطه ای میان سبک فرزندپروری و رشد عاطفی کودک دارد؛ یعنی ارتباط گرم و مبتنی بر احترام متقابل، احساس امنیت و پذیرش را افزایش داده و بستر رشد همدلی را فراهم می سازد. در مقابل، سبک های مستبدانه و سهل گیر با رشد ناکافی تنظیم هیجان و کاهش همدلی ارتباط دارند. نتیجه گیری کلی پژوهش نشان می دهد که توسعه ی آموزش های فرزندپروری مبتنی بر گفت وگو می تواند سرمایه ی هیجانی و اجتماعی نسل های آینده را به صورت پایدار تقویت کند.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری حمایتی ، گفت وگومحور ، هوش هیجانی ، همدلی ، توسعه عاطفی کودکان ، تنظیم هیجان