نقش همدلی در بهبود ارتباطات کلامی و غیرکلامی معلم با دانش آموزان کم توان ذهنی

همدلی به عنوان یکی از مولفه های بنیادین هوش هیجانی، نقشی اساسی در کیفیت تعاملات انسانی، به ویژه در محیط های آموزشی دارد. در کلاس های دانش آموزان کم توان ذهنی، جایی که درک متقابل، صبر و پذیرش اهمیت دوچندان می یابد، همدلی معلم می تواند به عنوان پلی میان تفاوت های شناختی و عاطفی عمل کند. هدف این پژوهش، بررسی نقش همدلی در بهبود ارتباطات کلامی و غیرکلامی معلم با دانش آموزان کم توان ذهنی است. نتایج پژوهش های مروری و تجربی نشان می دهد که معلمانی که از سطح بالاتری از همدلی برخوردارند، توانایی بیشتری در برقراری ارتباط موثر، تفسیر حالات چهره، حرکات بدن و لحن گفتار دانش آموزان دارند. این مهارت باعث می شود تا فضای کلاس از تنش و اضطراب دور شده و بستری برای یادگیری مبتنی بر اعتماد و درک متقابل فراهم آید. از سوی دیگر، همدلی موجب بهبود ارتباطات غیرکلامی می شود؛ به گونه ای که معلم از طریق نگاه، لبخند، تماس چشمی و حرکات حمایتی، احساس امنیت و ارزشمندی را در دانش آموزان تقویت می کند. افزون بر این، همدلی به عنوان مهارتی آموختنی، می تواند از طریق آموزش های حرفه ای معلمان و برنامه های تربیتی در مدارس توسعه یابد. در مجموع، تقویت همدلی در میان معلمان مدارس استثنایی، نه تنها کیفیت ارتباطات کلامی و غیرکلامی را بهبود می بخشد، بلکه به ارتقای سلامت روانی، خودپنداره مثبت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان کم توان ذهنی نیز منجر می شود.

کلیدواژه ها:

همدلی ، ارتباط کلامی ، ارتباط غیرکلامی ، معلمان ، دانش آموزان کم توان ذهنی