تاثیر همکاری بین بخشی در بهبود سیستم های ایمنی شهری: مطالعه موردی همکاری شهرداری، آتش نشانی و پلیس

سیستم های ایمنی شهری در شرایط بحران به ویژه حوادث آتش سوزی تنها زمانی می توانند به طور موثر عمل کنند که نهادهای مرتبط به صورت هماهنگ و یکپارچه فعالیت نمایند. در ایران، سه نهاد کلیدی «شهرداری»، «سازمان آتش نشانی» و «پلیس» هر کدام نقش های متمایزی در چرخه مدیریت بحران دارند، اما اغلب فاقد سازوکارهای رسمی همکاری هستند. این پژوهش با رویکرد کیفی-کمی ترکیبی و با استفاده از مطالعه موردی در سه شهر تهران، مشهد و شیراز، به بررسی سطح و تاثیر همکاری بین بخشی در بهبود عملکرد سیستم های ایمنی شهری می پردازد. داده ها از طریق پرسشنامه (۱۸۰ پاسخ دهنده از نیروهای سه نهاد)، مصاحبه با ۱۵ مدیر ارشد و تحلیل اسناد عملیاتی جمع آوری شدند. یافته ها نشان می دهد که همکاری بین بخشی مثبت و معنی داری با کاهش زمان پاسخ دهی، افزایش دقت در تصمیم گیری و بهبود رضایت شهروندان دارد. با این حال، چالش هایی مانند عدم وجود فرماندهی یکپارچه، تفاوت در فرهنگ سازمانی، ضعف در سیستم های اطلاعاتی مشترک و ابهام در تقسیم مسئولیت ها، موانع اصلی همکاری موثر محسوب می شوند. در نهایت، چارچوبی پیشنهادی برای ایجاد «مرکز فرماندهی یکپارچه ایمنی شهری» (IUCC) ارائه شده است که می تواند الگویی برای شهرهای ایران باشد.

کلیدواژه ها:

همکاری بین بخشی ، ایمنی شهری ، مدیریت بحران ، شهرداری ، آتش نشانی ، پلیس ، فرماندهی یکپارچه