بررسی روش تدریس فعال و تاثیر آن بر یاددهی

هدف پژوهش حاضر بررسی روش تدریس فعال و تاثیر آن بر فرایند یاددهی در محیط های آموزشی است. در سال های اخیر، روش های نوین تدریس به ویژه رویکردهای فعال، جایگاه ویژه ای در نظام های آموزشی یافته اند؛ چراکه یادگیری عمیق، پایدار و مبتنی بر مشارکت دانش آموزان را تسهیل می کنند. این مطالعه با استفاده از روش توصیفی–تحلیلی به بررسی شواهد و داده های حاصل از به کارگیری تدریس فعال در مقایسه با روش های سنتی در کلاس های درس می پردازد. جامعه آماری تحقیق شامل معلمان و دانش آموزان مدارس مقطع متوسطه اول در یکی از مناطق آموزشی کشور بود. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه محقق ساخته و مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. یافته ها نشان داد که روش تدریس فعال به طور معناداری موجب افزایش سطح درگیری شناختی، انگیزش تحصیلی، مشارکت کلاسی و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان می شود. همچنین، معلمان با به کارگیری این روش، نقش راهنما و تسهیل گر را به جای انتقال دهنده صرف دانش ایفا می کنند که این خود به تعمیق فرایند یاددهی می انجامد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که تدریس فعال، ابزاری موثر در بهبود کیفیت آموزش و یادگیری است و می تواند با ایجاد محیطی پویا، تعامل محور و مبتنی بر مسئله، فرایند یاددهی را اثربخش تر نماید. از این رو، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی و مربیان از این رویکرد در طراحی و اجرای برنامه های درسی بهره گیرند.