ارزیابی تاثیر مولفه های معماری بیوفیلیک در سامان دهی اقامتگاه های بوم گردی با رهیافت توسعه اکوتوریسم پایدار در حاشیه کلانشهر تهران

اکوتوریسم بخش در حال رشد صنعت گردشگری است که محیطی عاری از گناه را برای ارضای میل به سفر و ماجراجویی ارائه می دهد. متاسفانه به رغم پتانسیل ها و فرصت های بسیار گردشگری طبیعت در حاشیه شهرها و کلانشهرهای کشور، امکانات اقامتگاهی قابل قبولی که بتواند اقتضائات زیست موقت گردشگران بوم گرد را به گونه ی شایسته ای فراهم آورد، کمتر به چشم می خورد و این مسئله، خود به عنوان عاملی جدی در کاهش استقبال گردشگران مطرح است. سامان دهی ساختار کالبدی اقامتگاه های بوم گردی بر مبنای مولفه های معماری بیوفیلیک به منظور توسعه اکوتوریسم در مناطق روستایی دماوند، هدف اصلی مطالعه پیش رو می باشد. در راستای دست یابی به هدف تعیین شده، از رویکرد روش شناختی آمیخته مبتنی بر دو شیوه کیفی (گرندد تئوری) و کمی (آماری) بهره گرفته شد. داده های موردنیاز با اتکا بر راهبردهای کتابخانه ای و میدانی و با استفاده از ابزارهای پیمایشی پرسشنامه و مصاحبه حاصل شده اند. جامعه پاسخ دهنده به سوالات پرسشنامه را گردشگران بوم گرد با حجمی معادل ۳۸۴ نفر و گروه شرکت کننده در مصاحبه را متخصصان و کارشناسان با تعدادی برابر با ۱۹ نفر تشکیل می دهند. نتایج آماره تی در نرم افزار spss، حکایت از وضعیت مطلوب شاخص های «تنوع زیستی، تغییرپذیری حواس» در اقامتگاه آرتین، شاخص های «تغییرپذیری حواس، احساس سرزندگی» در اقامتگاه روژان، و شاخص های «چشم انداز، تغییرپذیری حواس، احساس سرزندگی، جاذبه» در اقامتگاه خورشید دارد و باقی شاخص ها با مقادیر معناداری بیشتر از ۰۵/۰ و t منفی نامطلوب ارزیابی شده اند.

کلیدواژه ها:

معماری بیوفیلیک ، اقامتگاه بوم گردی ، اکوتوریسم پایدار ، شهر دماوند ، حاشیه کلانشهرها