مدیریت تاب آوری در مدارس؛ آمادگی مدیران برای بحران های آموزشی آینده

پژوهش حاضر به بررسی مفهوم تاب آوری در مدارس و سطح آمادگی مدیران آموزشی برای مواجهه با بحران های آموزشی آینده می پردازد. در بستر تجربه های جهانی مانند همه گیر شدن کووید-۱۹ و نیز شواهد داخلی از بلایای طبیعی، نقش مدیران در حفظ استمرار تعلیم و تربیت، ایمنی روانی-اجتماعی و بازتوانی فرآیندهای آموزشی برجسته شده است. این مقاله با مرور مبانی نظری تاب آوری سازمانی و رهبری بحران، تحلیل ادبیات تجربی بین المللی و داخلی و ترکیب نکات کلیدی سیاست ها و راهبردهای سیستماتیک، چارچوبی عملیاتی برای افزایش آمادگی مدیران مدارس پیشنهاد می کند. یافته ها نشان می دهد تاب آوری مدارس نیازمند: (۱) تقویت مهارت های رهبری بحران و تصمیم گیری سریع، (۲) توانمندسازی شبکه های حرفه ای و ارتباطی، (۳) سرمایه گذاری در زیرساخت های فناوری و دسترسی عادلانه، و (۴) توجه مستمر به سلامت روان و پشتیبانی اجتماعی است. بر پایه مرور شواهد و تجربه های کاربردی، راهکارهای آموزشی، سازمانی و سیاستی برای آماده سازی مدیران ارائه شده است. پژوهش نتیجه می گیرد که تاب آوری مدرسه ای تنها از طریق ترکیب ظرفیت های فردی مدیران و سازوکارهای ساختاری-سیستمی قابل تحقق است و تقویت این دو بعد باید در برنامه ریزی های ملی و محلی جایگاه ویژه ای داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری مدرسه ای ، رهبری بحران ، آمادگی مدیران ، استمرار آموزش ، سلامت روانی-اجتماعی ، مدیریت بحران آموزشی