بررسی وادغام هنرهای دیجیتال و هنرهای سنتی ایرانی در برنامه درسی

هنرهای سنتی ایرانی، که ریشه در تاریخ و هویت فرهنگی دارند (مانند مینیاتور، خوشنویسی، و کاشی کاری)، در معرض خطر فراموشی و عدم انطباق با نیازهای عصر دیجیتال قرار دارند. این پژوهش به تحلیل جامع بررسی و ادغام هنرهای دیجیتال و هنرهای سنتی ایرانی در برنامه درسی می پردازد. این پژوهش بر این مبنا استوار است که شکاف میان میراث هنری غنی و ابزارهای مدرن فناوری، مانع از نوآوری و مشارکت فعال نسل جدید در حفظ این میراث می شود. مبانی نظری این پژوهش بر نظریه یادگیری مبتنی بر فرهنگ (Culturally Responsive Pedagogy)، نظریه ادغام فناوری (Technology Integration Model) و رویکرد ساختارگرایی اجتماعی (Social Constructivism) استوار است. با این حال، چالش های مهمی مانند نیاز به تغییر در ساختار درسی و کمبود معلمان متخصص در هر دو حوزه نیز وجود دارد. در نهایت، راهکارهای عملی و مبتنی بر شواهد برای معلمان هنر، طراحان درسی و مدیران آموزشی ارائه می شود تا از این رویکرد به عنوان یک ابزار قدرتمند برای پیوند میان سنت و مدرنیته استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

هنرهای دیجیتال ، هنرهای سنتی ایرانی ، ادغام در برنامه درسی ، حفظ فرهنگی ، خلاقیت ، یادگیری میان رشته ای ، مینیاتور.