بررسی اثربخشی آموزش مهارت های خودکنترلی بر خودتنظیمی و تکانشگری دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های خودکنترلی بر خودتنظیمی و تکانشگری دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان بردسکن بود که تعداد ۳۰ نفر از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودتنظیمی پنتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) و پرسشنامه تکانشگری بارت (۲۰۰۴) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله آموزشی (آموزش مهارت های خودکنترلی) طی ۹ جلسه دو ساعته به گروه آزمایش ارایه گردید. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چندمتغیره (مانکوا) استفاده شد. یافته ها حاکی از این بود که آموزش مهارت های خودکنترلی باعث افزایش خودتنظیمی و کاهش تکانشگری دانش آموزان شده است.

کلیدواژه ها:

مهارت های خودکنترلی ، خودتنظیمی ، تکانشگری