سنجش خودتنظیمی تحصیلی با رهیافت هوشمندسازی یادگیری فردی

پژوهش حاضر با هدف سنجش خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان و بررسی ارتباط آن با بهره گیری از رهیافت هوشمندسازی یادگیری فردی انجام شد. اهمیت این مطالعه از آن جهت است که خودتنظیمی تحصیلی و یادگیری هوشمند، به عنوان دو عامل کلیدی در ارتقای یادگیری فعال، انگیزه و موفقیت تحصیلی مطرح هستند. پژوهش از نوع کاربردی و توصیفی-همبستگی بوده و جامعه آماری آن را دانش آموزان دبیرستان ودبستان های یک منطظقه شهری تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل ۲۲۰ دانش آموز بود که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند.برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودتنظیمی تحصیلی و پرسشنامه بهره گیری از رهیافت هوشمندسازی یادگیری فردی استفاده شد. پایایی ابزارها با ضریب آلفای کرونباخ بالاتر از ۰.۸ و روایی آن ها توسط اساتید حوزه روانشناسی و علوم تربیتی تایید شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شد و آزمون های توصیفی، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره به کار گرفته شد.یافته ها نشان داد که سطح خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان در حد نسبتا بالا تا بالا قرار دارد و بهره گیری از رهیافت هوشمندسازی یادگیری فردی نیز در سطح متوسط تا بالا ارزیابی شد. همچنین، بین خودتنظیمی تحصیلی و شاخص های یادگیری هوشمند، رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (r=۰.۶۲، p<۰.۰۱). نتایج رگرسیون چندمتغیره نیز نشان داد که شاخص هایی مانند استفاده از منابع هوشمند، مشارکت فعال، بازخورد فوری و شخصی سازی مسیر یادگیری قادرند بخش قابل توجهی از واریانس خودتنظیمی تحصیلی را پیش بینی کنند (R²=۰.۴۸).بر اساس نتایج، می توان نتیجه گرفت که بهره گیری از محیط های یادگیری هوشمند و تقویت مهارت های خودتنظیمی تحصیلی می تواند نقش موثری در ارتقای یادگیری فعال، انگیزه و موفقیت تحصیلی دانش آموزان داشته باشد. همچنین، ارائه راهکارهایی نظیر آموزش مهارت های خودتنظیمی، توسعه محیط های هوشمند، توانمندسازی معلمان و تلفیق یادگیری سنتی و دیجیتال برای بهبود اثربخشی یادگیری پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی تحصیلی ، یادگیری هوشمند ، رهیافت هوشمندسازی یادگیری فردی ، یادگیری فعال ، انگیزه تحصیلی