تاثیر ادغام آموزش و پرورش با هوش مصنوعی و فناوری های نوآورانه

در دهه های اخیر، شتاب فزاینده تحولات فناورانه و ظهور هوش مصنوعی به عنوان یکی از محوری ترین نیروهای تحول ساز قرن بیست و یکم، نظام های آموزش و پرورش را با ضرورت بازاندیشی بنیادین در ساختار، محتوا و روش های آموزشی مواجه ساخته است. ادغام آموزش و پرورش با هوش مصنوعی و فناوری های نوآورانه نه تنها یک تغییر فناورانه ساده نیست، بلکه به منزله یک انقلاب مفهومی و فرهنگی در شیوه یادگیری، تدریس و مدیریت آموزشی تلقی می شود. این مقاله با رویکردی تحلیلی و انتقادی به بررسی تاثیرات چندوجهی این ادغام بر فرایندهای یادگیری و آموزش می پردازد و ضمن مرور مبانی نظری و پیشینه های پژوهشی، به تحلیل ابعاد شناختی، اجتماعی، اخلاقی و مدیریتی آن می پردازد. استفاده از سامانه های هوشمند یادگیری، الگوریتم های شخصی سازی آموزش، ربات های آموزشی، محیط های یادگیری تطبیقی و فناوری های تعاملی مانند واقعیت مجازی و افزوده، موجب شده است تا فرایند آموزش از الگوی انتقال یک سویه دانش به الگوی یادگیری مشارکتی، پویا و داده محور تغییر یابد.از سوی دیگر، حضور هوش مصنوعی در آموزش و پرورش منجر به بازتعریف نقش معلمان، تغییر در شیوه های ارزشیابی و ایجاد فرصت های نو برای یادگیری مادام العمر شده است. با این حال، این تحول بدون چالش نیست؛ مسائلی همچون حفظ حریم خصوصی داده های آموزشی، نابرابری در دسترسی به فناوری، خطر تقلیل رابطه انسانی در آموزش، و ضرورت تربیت سواد هوش مصنوعی (AI Literacy) برای معلمان و دانش آموزان، از جمله چالش های کلیدی به شمار می آیند. یافته های پژوهشی نشان می دهند که ادغام موفق آموزش و پرورش با فناوری های هوشمند، نیازمند سیاست گذاری فراگیر، طراحی زیرساخت های فناورانه پایدار و توانمندسازی منابع انسانی در سطوح مختلف آموزشی است.به طور کلی هوش مصنوعی، اگر در بستر اصول اخلاقی و آموزشی درست به کار گرفته شود، می تواند موجب تحقق آموزش شخصی سازی شده، بهبود کیفیت یادگیری، کاهش فاصله های آموزشی و پرورش مهارت های تفکر سطح بالا گردد.

کلیدواژه ها:

ادغام آموزش و پرورش ، هوش مصنوعی ، فناوری نوآورانه