هوش هیجانی معلمان و خودتنظیمی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سطح هوش هیجانی معلمان و میزان بروز رفتارهای خودتنظیمی ناکارآمد، نظیر لجبازی و عدم توجه، در دانش آموزان مقطع ابتدایی انجام شده است. در دنیای پرشتاب امروز، محیط کالس درس به عنوان یکی از مهم ترین بسترها برای شکل گیری مهارتهای اجتماعی و شناختی دانش آموزان شناخته میشود. هوش هیجانی معلم، که شامل توانایی درک، مدیریت و استفاده موثر از احساسات خود و دیگران است، به طور فزایندهای به عنوان یک عامل کلیدی در موفقیت تحصیلی و رفتاری دانش آموزان مطرح شده است. این پژوهش بر این فرضیه استوار است که معلمان با هوش هیجانی بالاتر، قادر به ایجاد محیط کلاسی حمایت گرتر، مدیریت موثرتر تعارضات، و مدل سازی صحیح رفتارهای سازگارانه هستند که این امر به طور مستقیم بر کاهش رفتارهای ناکارآمد مانند مقاومت در برابر دستورات )لجبازی)و کاهش تمرکز (عدم توجه) در دانش آموزان ابتدایی تاثیر میگذارد. روش پژوهش مورد استفاده در این مطالعه توصیفی-همبستگی فرض شده و ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی برای معلمان و چک لیست مشاهده رفتاری برای ارزیابی فراوانی رفتارهای خودتنظیمی ناکارآمد دانش آموزان خواهد بود. نتایج فرضی پژوهش نشان میدهند که رابطه منفی و معناداری بین هوش هیجانی معلم و بروز رفتارهای خودتنظیمی ناکارآمد دانش آموزان وجود دارد. این یافته ها بر اهمیت آموزش مهارت های هوش هیجانی به معلمان تاکید کرده و راهکارهایی برای بهبود مدیریت کلاس و ارتقای خودتنظیمی سازنده در کودکان ابتدایی ارائه میدهند.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، خودتنظیمی ، رفتارهای ناکارآمد ، لجبازی ، عدم توجه ، آموزش ابتدایی