هوش مصنوعی در آموزش متوسطه: فرصت یادگیری فردی یا تهدیدی برای جایگزینی معلمان انسانی؟

در دهه های اخیر، هوش مصنوعی به عنوان یک ابزار تحول آفرین در حوزه های مختلف، به ویژه آموزش و پرورش، مطرح شده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش هوش مصنوعی به عنوان معلم شخصی و تحلیل اثرات آن بر فرآیند یادگیری فردی دانش آموزان و دانشجویان انجام شد. مسئله اصلی پژوهش این است که آیا استفاده از سیستم های هوشمند آموزشی می تواند کیفیت یادگیری و انگیزه دانش آموزان را افزایش دهد یا خطر جایگزینی معلمان انسانی و کاهش تعاملات انسانی را به همراه دارد. روش تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی و تلفیقی بوده و شامل جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه، مصاحبه با معلمان و دانش آموزان، و تحلیل محتوای سیستم های آموزشی هوشمند است. یافته ها نشان می دهد که هوش مصنوعی قادر است فرآیند یادگیری را شخصی سازی کرده و با ارائه بازخورد فوری و راهنمایی مستمر، نقاط ضعف و قوت هر دانش آموز را شناسایی و مسیر یادگیری متناسب با نیازهای او را فراهم کند. همچنین، داده ها نشان می دهد که استفاده از هوش مصنوعی در آموزش موجب افزایش انگیزه، تمرکز و کارایی یادگیری شده است، به ویژه در محیط های آموزشی آنلاین که امکان تعامل فردی محدود است. با این حال، پژوهش نشان می دهد که تکیه کامل بر هوش مصنوعی بدون حضور معلم انسانی می تواند تعامل اجتماعی، مهارت های ارتباطی و تفکر انتقادی دانش آموزان را کاهش دهد و موجب ایجاد شکاف های عاطفی و انگیزشی گردد. نتایج حاکی از آن است که مدل بهینه آموزش، ترکیبی از هوش مصنوعی به عنوان ابزار تقویت کننده و معلم انسانی به عنوان راهنمای اصلی است؛ به گونه ای که هوش مصنوعی وظایف تکراری و تحلیلی را بر عهده گرفته و معلم انسانی نقش هدایتگری، انگیزه بخشی و ایجاد تعاملات اجتماعی و خلاقانه را حفظ کند. در نهایت، پژوهش پیشنهاد می کند که سیاست گذاران و طراحان آموزشی باید چارچوب های آموزشی هوشمند را به گونه ای طراحی کنند که ضمن افزایش کیفیت یادگیری، ابعاد انسانی و اجتماعی آموزش نیز تقویت شود و خطر جایگزینی معلمان کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

ش مصنوعی ، معلم شخصی ، یادگیری فردی ، آموزش هوشمند ، تعامل انسانی